Marcel's weblog

Vandaag bezochten we Gocta. Afhankelijk van hoe er gemeten wordt, is dit de derde hoogste waterval van de wereld. De waterval bestaat uit twee delen. Het bovenste deel is 231 meter hoog, het onderste 540 meter. De waterval werd pas in 2002 “ontdekt” door een niet bijgelovige Duitser. De ‘locals’ hebben de waterval lange tijd geheim gehouden, omdat ze geloofden dat ze vervloekt zouden worden door de meerminnen die onderaan de waterval zouden leven als ze over de waterval zouden vertellen.

Om de waterval te bereiken gingen we met een mototaxi naar het dorpje San Pablo de Valera (1900 m). In zo’n drie uur gingen we over een goed pad omhoog naar de bovenste waterval (ca. 2220 m). Het eerste gedeelte van het pad was open. We konden het dorpje Cocachimba en diverse watervallen aan de overkant zien. Het tweede deel van het pad ging door dichte begroeiing. Af en toe konden we de bovenste waterval tussen de bomen door al zien.

Aan het eind van het pad ervaar je pas hoe hoog de waterval is. Helemaal aan het einde is er nog een trap omhoog en als je wilt, kun je zelfs onder de waterval komen en zwemmen in het koude water. Het water valt letterlijk maar beneden en verstuift gedeeltelijk, wat een mooi lichteffect in de zon geeft. Afhankelijk van hoe de wind staat, wordt je een beetje of heel erg nat van de spetters.

Terug omlaag lopen naar het dorpje kostte een uur minder. Gelukkig was het half bewolkt. In het kleine dorpje wachtten we bij een vervallen adobe kerkje een poos op een colectivo, maar de enige colectivo van de middag vond dat er niet genoeg passagiers waren om weer naar beneden te rijden. We konden dus niet anders dan lopen naar de geasfalteerde weg beneden om verder te liften. Gelukkig kwam er ongeveer halverwege toch nog een auto naar beneden, die ons het laatste stuk naar de weg bracht. Daar hadden we geluk, want we mochten meteen achterop een gemotoriseerde bakfiets mee. De lading bestond uit caña (suikerriet) en paltas (avocado’s). Krap een half uur later waren we terug in Pedro Ruiz (ca. 16 km).

Omdat we de hele dag op een half broodje, een paar bananen (eigenlijk platanos, bakbananen) en een paar handjes ongebrande pindas hadden geleefd, gingen we meteen eten. Het restaurant schuin aan de overkant kan goed papas fritas (verse patat) maken. De patat is hier naar onze smaak vaak te bleek gebakken.

Zo’n beetje alle mannen van het dorp keken een internationale voetbalwedstrijd Chili – Peru, maar helaas: “da perdido” (geeft verlies). Net zoals in Nederland kun je duidelijk horen wanneer er gescoord wordt.

Het is fijn om weer even in een stad van enige betekenis te zijn. We hebben onze kleren laten wassen en weer eens wat anders gegeten als rijst met …

Veel gebouwen buiten de plaza zijn van adobe, sommige in slechte staat, zoals een kerk waar op de muren “peligro” (gevaarlijk) geschilderd is. De meeste muren zijn voorzien van een pleisterlaag, die vaak loslaat en scheurt, omdat de ruwe adobe blokken een slechte onderlaag is. Adobe kan heel slecht tegen water, dus als het dak gaat lekken en er wordt niets aan gedaan, dan wordt het snel een bouwval. Overigens hangen de meeste daken ook over de stoepen. Handig op regenachtige dagen, zoals de afgelopen dagen (elke dag 20 mm).

Met een colectivo bezochten we het dorpje Huancas, niet zover van de stad. Er is een diepe canyon met beneden de ruisende rio Sonche. De Android application Andrometer schatte de diepte op 1180 meter, de ‘locals’ zeggen 1500 meter. Aan de overkant zijn er drie opeenvolgende watervallen en in de verte nog één, half zichtbaar door de wolken die ervoor hangen. We wandelden terug naar het dorpje en we zagen een ouderwetse ossenwagen bezig met ploegen. Eigenlijk zou het stierenwagen moeten heten, want alles was nog compleet. Het adobe kerkje van het dorpje was bescheiden, maar sfeervol.

‘s-Middags beklommen we een cerro (hoogte, heuvel) om van het uitzicht op de stad te genieten. We moesten schuilen voor de regen.

‘s-Avonds probeerden we een Peruaanse wijn, die meer naar druiven met alcohol dan naar wijn smaakte.

In een volle combi reisden we in ongeveer drie uur over een pas van zo’n 3700 meter van de grote stad Cajamarca naar het kleine bergstadje Celendín (ca. 2700 m). De hobbelige, half verharde weg was mooi. We zagen kleine ezels, die vier ouderwetse melkbussen droegen en vingen een glimp op van het primitieve landelijke leven dat de mensen hier leiden.

We sliepen in de sfeervolle hospedaje Maxmar. De betonnen vloer was lang geleden geverfd en het weer had de houten balustrade al behoorlijk aangetast. De kussens van de krakende houten bedden waren gevuld met stro. ‘s-Nachts tikte de regen op het golfplaten dak.

De volgende ochtend reisden we met een vrijwel lege bus van empresa Movíl verder naar Leymebamba (zes uur). Na eerst omhoog gegaan te zijn, daalden we weer af om een rivier op ca. 1000 meter over te steken. Daarna gingen we een pas van 3600 meter over om tenslotte aan te komen in het kleine bergdorpje op ca. 2200 meter.

De weg was spectaculair, een attractie op zich. Je zou ook kunnen zeggen dat de weg de reis is. Als je hoogtevrees hebt, kun je hier beter niet reizen. Een groot gedeelte van de weg kijk je minstens enkele honderden meters recht naar beneden. De vele haarspeldbochten laten je haren recht omhoog staan. Hier en daar is een stukje weg naar lager gelegen delen verhuisd. Hetzelfde was recent gebeurd met een kleine vrachtwagen die een bocht had gemist …

Bovenop de bergen gingen we dwars door de wolken (“zona neblina”). De wolkenpartijen waren door het regenachtige weer enorm.

De natuur is zeer afwisselend, van mooie glooiende groene weiden tot kale rotsen begroeid met enorme cactussen, tot berghellingen begroeid met kleine bomen die op hun beurt weer begroeid zijn met lange epifyten. Waar dat mogelijk is, zijn er kleine plantages, soms op bijna onmogelijke hellingen van meer dan 45 graden.

We mochten naast de chauffeur zitten, waar de grootsheid van de bergen nog meer op je af komt. De Andes wordt niet voor niets één van de mooiste bergketens van de wereld genoemd. De Zwitserse bergen zijn hier maar een miniatuur versie van.

De bus reist dagelijks van Cajamarca naar Chachapoyas, een reis van zo’n 12 uur. Om deze reden zijn er twee chauffeurs. Aangezien we geen haast hebben en er overal wat te zien is, gaan wij deze weg in gedeelten reizen.

We overnachten in hospedaje la Petaca, met aan de overkant van de plaza een kerk met twee ruwe stenen torens en een bizarre elektronische Big Ben klok, die ‘slaat’ van zes uur ‘s-ochtends tot negen uur ‘s-avonds. We aten heerlijke trucha frita (gefrituurde forel) in een restaurantje enige huizen verderop. Ik dronk er voor deze ene keer Inca Kola bij. Het smaakt een beetje naar ouderwetse kauwgomballen. Het is geel gekleurd met de discutabele kleurstof tartrazine. Er zit ook cafeïne in, dus dat wordt een opgewekt dagje!

Voor degenen die op zoek zijn naar een eenvoudig leven tussen aardige, niet gehaaste mensen met schone berglucht: een huis kun je hier voor 25 euro per maand huren.

De volgende dag liepen we langs de rivier (rio Utcubamba), waarvan het bruine water volgens mij rechtstreeks uit de kraan komt. We zagen een aantal adelaars boven de rivier circelen. Na de lunch gaan we met de bus mee naar el Tingo (ca. een uur), dit keer met empresa Virgen del Carmen.