Marcel's weblog

Vandaag bezochten we met het openbaar vervoer, combi’s (< 15 personen), micro’s (> 25 personen) en bussen, de belangrijkste bezienswaardigheden in en rond Trujillo, de stad van de eeuwige lente. Er is hier veel vervoer en als je een beetje Spaans spreekt, kun je overal voor een paar centjes komen (een rit, kort of lang, kost ongeveer een 25 cent). De stad is sinds ik er zes jaar geleden was heel veel drukker geworden.

We begonnen vroeg met Chan-Chan, de grootste adobe-stad van de wereld. Het is naar mijn smaak teveel gerestaureerd, maar desondanks zeer indrukwekkend. De omringende muren waren 10-12 meter hoog. Het geheel is 303 bij 444 meter en bestaat uit verschillende delen met verschillende, meest religieuze, functies. Het nabij gelegen museum, 1500 meter te voet) toont een kleine verzameling potten in allerlei leuke vormen en diverse andere interessante voorwerpen. Een gedeelte van het museum was helaas gesloten.

Ook bezochten we het minder interessante Huaca la Esmeralda middenin een woonwijk. Nadat we heerlijk hadden gegeten, vissoep en gebakken vis met als drank maracuya-sap (passiefruit), bezochten we het wat interessantere Huaca Arco Iris / Dragon, de tempel van regenboog / draak (1000-1470 na onze jaartelling). De gegraveerde figuren op de adobe muren zijn hier goed bewaard gebleven.

Als laatste bezochten we Huaca de la Luna (de tempel van de maan). De afbeeldingen op de adobe muren zijn nog in zeer goede staat, omdat ze lange tijd bedekt zijn geweest. Deze enorme tempel bestaat uit verschillende lagen die door verschillende generaties zijn gebouwd.

Een stukje verderop is Huaca del Sol, de grootste constructie ooit gemaakt in beide America’s. Er zijn daar nog geen opgravingen gedaan, dus wie weet wat er nog tevoorschijn gaat komen. Sinds ik zes jaar geleden Huaca de la Luna bezocht, is een heel nieuw, bijzonder mooi gedeelte opgegraven!

‘s-Avonds aten we voor de verandering bij een Chifa (Chinees) rijst en ommelet met groenten.

Mijn GPS (bedankt Khaled!) met een zeer gedetaileerde kaart van Peru, gemaakt door vrijwilligers (er is geen officiele elektronische kaart), maakt het ons makkelijk om wat te vinden of de weg terug te vinden.

De hostel, Casa Clara, was heel geschikt om de was te doen. Er was een grote wasbak, een teil, een groot stuk zeep en waslijnen in de zon en wind.

Nadat we bij de panaderia (bakker) wat gegeten hadden, gingen we in 10 minuten met een mototaxi naar La Fortaleza de Paramonga, het fort. Onze rugzakjes lieten we bij de bakker achter (!). We roken de geur van bruine suiker van het suikerriet dat bij de enige, grote, stomende fabriek lag te drogen.

La Fortaleza ziet eruit als een fort, maar het is een tempel gebouwd op een hele grote zandheuvel. Het is gemaakt van adobe en het is nog in goede staat, omdat het hier nauwelijks regent. Op sommige plekken is nog de rode kleur van muurschilderingen te zien. Van bovenaf heeft het de vorm van een llama. De tempel is ca. 800 na Christus gebouwd door hetzelfde volk dat Chan Chan nabij Trujillo bouwde (Chimú). Er is een mooi uitzicht op de ruwe zee en het stadje Paramonga. Bijzonder was dat er een aantal adelaars dichtbij overvloog. Geen massa-toerisme hier, we waren de enigen.

We aten nog een keer de beste ceviche van de stad, samen met Gisela. Na het afscheid gingen we met een colectivo naar Pativilca (van hieruit is het mogelijk om met een colectivo in drie uur naar Huaraz te reizen). Een aardige, extraverte man hielp ons met de bus naar Casma (ca. 2,5 uur over de Pan-Américana).

We slapen in het prima hostel Monte Carlo. Ik at Caigua, een fruitsoort die als groente wordt gebruikt en allerlei genezende eigenschappen zou hebben. We dronken refresco cebada, een soort frisdrank gemaakt van gerst, lekker!

Met een mooie mototaxi en een bus gingen we in drie kwartier naar het kleine plaatsje Supe. We gaan slapen in hotel Caral. De kamer is prima en zeker naar onze normen gemeten goedkoop (ca. 10 euro).

‘s-Middags at ik mijn favoriete gerecht, cevice. In feite is dit rauwe vis bereid met limoensap, meestal met veel koriander of in dit geval met rode ui. Ik heb dit gerecht tijdens een eerdere reis al heel vaak gegeten en ik ben er nog nooit ziek van geworden.

Met een colectivo (gedeelde taxi) gingen we in een half uur met ruim 80 km/u over een onverharde weg langs Rio Supe naar Caral. Langs de rivier is een groene oase met o.a. suikerriet, maïs en rode pepers, die in grote hoeveelheden lagen te drogen in de zon. Buiten de oase zijn er alleen zand en rotsen. Na het dorpje werden we afgezet en moesten we te voet verder. Eerst over een nieuwe stenen brug over de nu droge rivier, daarna een stukje langs de rivier terug en tenslotte wat omhoog. We werden omringd door verre, kale bergen. Al snel konden we de platte piramides zien, waarvoor de geschiedenis van Zuid-Amerika herschreven moet worden. De oudste delen van deze stad zijn maar liefst 4600 jaar oud! Het is veruit de oudste stad van Zuid-Amerika. De stad is pas in 1994 ontdekt en wordt nog maar weinig bezocht door buitenlandse toeristen.

Er zijn acht piramiden, waarvan er nu zes opgegraven zijn. De grootste piramide is 153,5 x 110 x 28 m. De piramides zijn in lagen in verschillende tijdsperiodes opgebouwd. De restauratie, voor een deel reconstructie, is zorgvuldig gedaan. Vanwege de kwetsbaarheid mag je alleen met een gids op de paden om de piramides heenlopen. Alle piramides hebben een trap, omdat het bovenste platte deel als tempel werd gebruikt. Er zijn skeletten van geofferde kinderen gevonden. Tussen de piramiden zijn ook huizen gevonden voor de welgestelde mensen. Uit andere vondsten blijkt dat er gehandeld werd met mensen in het oerwoud en met mensen in Ecuador, beide niet bepaald naast de deur.

Voor vervoer terug zijn we richting het dorpje Caral gelopen. Na een kwartiertje kwam een taxi ons tegemoet, die we deelden met nog twee andere mensen die ook laat terugkwamen.