Marcel's weblog

Met een comfortabele bus van East Delta Travel reisden we langs de Middellandse Zee kust naar Alexandrië (280 km / 3,5 uur). We staken een aantal grote meren over. Onderweg zagen we veel palmbomen en in de verte op zee een aantal boorplatforms.

Één van de vele oude Lada’s, die als taxi dienen, bracht ons behendig door het drukke verkeer manoeuvrerend naar het schone Triomphe hotel. Dit hotel is gevestigd op de vijfde verdieping van een groot, koloniaal gebouw. Met een ouderwetse lift konden we naar boven en naar beneden gaan. Vanaf het balkon kunnen we aan de zijkant de Middellandse Zee zien. Als er een oude, ijzeren tram krakend en piepend voorbij komt, kunnen we de trillingen ervan voelen.

Halverwege de middag liepen we langs de boulevard naar Bibliotheca Alexandrina. Bij ondergaande zon bekeken we het zeer imposante gebouw van alle zijden. De buitenkant is van grijs graniet, met inscripties in 120 verschillende schriften. Het moderne gebouw werd geopend in 2002 en kan acht miljoen boeken en 2500 lezers herbergen. Het is een mooie vervanging voor de grootste bibliotheek uit de oudheid, die oorspronkelijk werd gesticht door Ptolemy I in 283 voor Christus. De bibliotheek heette toen Mouseion, waar het woord museum vandaan komt. Wie en wanneer deze bibliotheek vernietigde is onduidelijk, maar waarschijnlijk is Julius Caesar één van de schuldigen.

De volgende dag bezochten we het kleine Alexandria National Museum, wat erg tegenviel. Misschien komt dat omdat we de afgelopen tijd al veel soortgelijke collecties gezien hebben.

Het was leuker om door Anfushi, de oude, sfeervolle Turkse wijk van Alexandrië, met zijn vervallen koloniale gebouwen, te lopen. Hier wonen de arme mensen, die je hartelijk welkom heten en je met elke vraag belangeloos helpen.

Alexandrië lijkt een beetje op een vervallen Parijs. Overal zoemen stinkende, geel/zwarte taxi’s om je heen, die geen gelegenheid onbenut laten om te vragen of je ergens heen wilt.

We ontbeten met een broodje falafel, dit keer met anijssmaak, en een broodje vers gebakken patat, dat lekkerder is dan je denkt. We kochten de broodjes op straat en we aten ze op in een ahwa (koffiehuis), zoals zoveel mensen doen.

Het busstation van Qena was op een heel andere plaats dan de reisgids aangaf. Eigenlijk is de reisgids hier slecht bruikbaar, omdat toerisme hier eigenlijk niet toegestaan is. Gelukkig zorgt dat er juist voor dat de mensen bijzonder aardig en behulpzaam zijn, vooral als ze merken dat je een paar woordjes Arabisch spreekt. Een taxi bracht ons naar het bijna buiten de stad gelegen busstation.

Ook hier moesten we geduld hebben. Het probleem was hier niet de prijs, maar meer dat de chauffeurs het niet aandurfden om ons mee te nemen. Ik liet mijn paspoort met het visum van Egypte zien, compleet met glimmend hologram en vette stempel. Het maakte wel indruk, maar het hielp niet. Op een gegeven moment kwam er een mini-busje vol met militairen aan. Ik ging er bewust bij staan. De chauffeur van dit busje had waarschijnlijk net goed verdiend. Er waren op dat moment verder geen passagiers voor Port Safaga. Na even aarzelen mochten we met de vriendelijke man mee terugrijden naar Port Safaga voor de gewone prijs. We hadden dus het busje voor ons zelf. Slechts twee sardientjes in een groot blik 😉

Bij het verlaten van het Qena-district werden we bij een controlepost aangehouden. De chauffeur praatte eerst met de officier en daarna werd ik erbij gehaald. Ik groette alle mannen keurig in het Arabisch. De officier vroeg mij in vloeiend Engels, waar ik hem voor complimenteerde, of ik wist dat het ons niet toestaan was dat we hier reisden. Ik zei dat ik dat niet wist. Na nog een aantal vragen over hoe we daar gekomen waren en of we nog terug zouden komen, mochten we gelukkig door. We schudden handen en zeiden vriendelijk gedag tegen elkaar. De controlepost van het Rode Zee district wilde mij wel even zien, maar deed niet moeilijk.

We reden ongeveer 2,5 uur (ca. 175 km) met wisselende snelheden door een leeg, woest woestijnlandschap, met aan het einde oude, enigszins dreigende, zwarte bergen. Bijzonder mooi!

In Port Safaga vroeg ik de geen woord Engels sprekende chauffeur om ons af te zetten bij een eetgelegenheid. We aten lekkere foul met patat (dunne plakjes gebakken aardappel), gebakken, gelukkig niet te vette aubergine en sterke geitenkaas met pita-broodjes bij een uitzonderlijke combinatie van ahwa (koffiehuis) en restaurantje. In Egypte heeft elke zaak normaal gesproken slechts één functie. Als je koffie met baklava in een ahwa wilt gebruiken, dan moet je de baklava eerst ergens anders kopen en meebrengen.

We reisden verder naar Hurghada met een service-taxi (ca. een uur). In dit geval met een heel oude Peugeot 504 met ons voorin en nog zes andere mensen (twee kinderen) achterin op de banken. Langs de Rode Zee kust zagen we echt overal resorts. Veel zijn er niet afgebouwd, omdat de koralen hier inmiddels zwaar beschadigd zijn. Het is hier nog steeds lekker weer, zonnig en ruim boven de 20 graden, hoewel hier veel meer wind is dan landinwaarts. We hoorden dat het vorige week twee dagen geregend had, waarschijnlijk de enige twee dagen van het jaar.

We sliepen in het eenvoudige, maar niet slechte Happy Land hotel in de oude wijk ad-Dahar, waar we heel gastvrij ontvangen werden. We hebben een poosje gezellig op de gemeenschappelijke bank zitten praten. We ontmoetten daar ook een aardige 50-jarige Duitse man die blij was dat hij even Duits met ons kon spreken. Later spraken we in de souq nog met twee jonge Amsterdammers die in een resort verbleven. Ze vonden het “echte” Egyptische eten lekker. We zijn daar maar niet op ingegaan.

Hurghada is een aardig stadje om een dagje extra te blijven. Zo kunnen we ook meteen de was doen. In het eerste gedeelte van de souq zijn er veel toeristische winkeltjes, maar als je doorloopt wordt het authentieker. Een souq kan je je het beste voorstellen als een Oosterse straatmarkt met winkeltjes waar de waren ook buiten staan. Denk er ook ongelijke, stoffige straatjes en rondslingerend vuil bij. Naast kraampjes met kruiden, groenten en fruit, welke vaak alleen uit een kleedje bestaan, zijn er ook winkeltjes met kleinhuishoudelijke en luxere artikelen, zoals mobiele telefoons. Hier en daar kan je een broodje vlees, falafel of foul eten. De olie is vaak oud. Dit is iets waar we altijd goed op letten. Verder zijn er hier en daar ahwa’s (koffiehuisjes), waar voornamelijk thee wordt gedronken en shisha (waterpijp) wordt gerookt. Hierdoor zijn er veel mensen die enkele lelijke voortanden hebben of ze gewoon missen.

We hebben geprobeerd om langs de Rode Zee te lopen, maar die wordt vrijwel geheel aan het gezicht onttrokken door de vele resorts, die hier vooral populair bij de Russen zijn.

@Khaled en Jannie: bedankt voor het achterlaten van de dompelaar en de thee, we gebruiken hem vaak!

Met een mini-busje reisden we naar het wat minder bekende stadje Edfu. Eerst gingen we naar het busstation, 3,5 km ten Noorden van Aswan. De plaats waar de mini-busjes richting Edfu vertrekken, hadden we snel gevonden. We moesten wel wat geduld hebben om een zitplaats te krijgen voor een normale prijs. We lieten één mini-busje zonder ons vertrekken, zodat duidelijk was dat we niet het viervoudige van de normale prijs wilden betalen. Een aardige man, die in België gewoond had, kwam ons vertellen wat de normale prijs was, wat we overigens al wisten. Uiteindelijk mochten we voor een klein beetje meer, ‘voor de politie’, mee. Bij aankomst vertelde de chauffeur ons ook nog welk mini-busje we naar de stad moesten nemen. En de mensen in dat busje vertelden ons precies waar we moesten uitstappen. Transport van en naar het station is extreem goedkoop, zo’n vijf cent per persoon.

De sfeer was van het begin af aan goed en zo bleef het ook. Het eerste hotel dat we bekeken mag rustig door voor het slechtste hotel aller tijden. Volgens mij was het echt nog nooit schoongemaakt. Zelfs niet na de bouw, gezien de hoopjes zand die in de hoeken lagen. We slapen in het meest eenvoudige hotel tot nu toe, el-Medina hotel. De prijs werd door enig onderhandelen bijna gehalveerd. Een ontbijt regelen we zelf wel. De wat oudere eigenaar is in ieder geval slechthorend en misschien ook aan het dementeren. Gelukkig lopen er wat jonge mannen rond die de zaken in goede banen leiden.

Na een lekker broodje falafel, in Egypte ta’amiyya genoemd, bezochten we de prachtige Horus tempel. Eindelijk een plaats waar je op je gemak, zonder grote groepen om je heen, van de mooie afbeeldingen en wonderlijke hiëroglyfen kan genieten! Deze tempel is relatief jong en zeer goed bewaard gebleven. Tot tweehonderd jaar geleden was de tempel begraven onder het zand en was er zelfs een deel van Edfu bovenop gebouwd. Ptolemy III starte de bouw in 237 voor Christus en de tempel werd 180 jaar later afgemaakt door Ptolemy XII, de vader van Cleopatra VII. Op de hoge buitenmuren zijn twee reusachtige afbeeldingen van Ptolemy XII Neos Dionysos gekerfd, die zijn vijanden bij de haren vasthoudt voor Horus.

Bijzonder is het laboratorium waar wierook en parfums werden bereid. De recepten staan in de vorm van hiëroglyfen op de muren. Ook bijzonder is de Nilometer, een aflopende gang waar de stand van de Nijl afgelezen kon worden. Dit was belangrijk voor het bepalen van het juiste moment van de oogst.

De souq van het stadje is heel authentiek. Ik heb geen toerist gezien. Een kilo navelsinaasappels kost ‘gewoon’ twee pond (iets meer dan 25 cent). Er rijden hier tractors rond met ongelofelijk hoog geladen suikerriet. Een leuk gezicht! Als je wilt, kan je je hier, zoals in zoveel plaatsen in Egypte, laten vervoeren door een paard en wagen. Ik vind het niet leuk om de magere paarden zo hard te zien werken, dus wij maken er geen gebruik van.

We dronken thee in ‘onze’ vaste ahwa (koffiehuis), waar we gewoon een normale prijs zonder enige discussie betalen. Iedereen is nieuwsgierig naar ons, wat vaak leidt tot korte, gezellige gesprekjes. We aten dit keer weer eens een heerlijke warme koshary met limoen- en hete saus uit een metalen kommetje.