Marcel's weblog

Aan het eind van een reis maken we vaak een lijstje met zaken die typisch zijn voor een land. Voor Venezuela naar ons idee het volgende:

• “A la Ordén” (tot uw dienst, je hoort het overal)
• Chicha (een drank van rijst, rietsuiker, geserveerd met kaneel en/of gecondenseerde melk)
• Posada (eenvoudig onderdak, vaak verzorgd door een familie)
• Menu ejecutivo (dagmenu)
• Simón Bolívar (de bevrijder van Venezuela, de nationale held en de naam van het centrale plein)
• Reggaeton (lokale muzieksoort)
• Papelón (lekker drankje van rietsuiker en limoen)
• Pabellon (goedkope maaltijd op basis van rijst en caraotas = bonen)
• Lechosa (sap van papaya) en parchita (sap van passievrucht)
• Arepa en cachapa (kleine en grote maispannekoeken)
• Gorditos (dikkertjes, de mensen zijn hier vet)
• “Uh, ah, Chávez, no se va” (zoiets als Chávez gaat niet weg, de muren staan hier vol met dergelijke teksten)
• Heel goedkope benzine (ca. 3,3 eurocent per liter) en oude amerikaanse auto´s (Chrysler, Chevrolet, etc)
• Registratie van je naam en paspoortnummer in de bus en opname van gezichten op video
• Massaal afbranden van bermen en akkers
• Heinz tomatenketchup

Vandaag vliegen we terug naar huis. Na een maand reizen ook weer leuk.

De weg naar Puerto Colombia was spectaculair, veel scherpe bochten en vaak ook heel smal. De bussen waren uitgerust met grote toeters om elkaar en het andere verkeer te waarschuwen bij smalle stukken en bochten. Helaas was de muziek (meestal het sexueel getinte Reggaeton) op de heenweg, zoals wel vaker, veel te luid.

In de posada hebben we zoals meestal de klamboe gebruikt om rustig te kunnen slapen. Het vliegertouw om de klamboe op te hangen, hebben we ook gebruikt om de was op te hangen. In het dorpje hebben we twee keer een eenvoudige maaltijd met gebakken vis (pargo) gegeten (wat anders aan de kust?).

De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan (om 6 uur) om te gaan zwemmen bij het oostelijke strand (overdag in het weekend is het heel druk en ook warm). Dat was heel leuk! De branding was heel sterk (we moesten goed op de zwembroek en bikini letten!). Het vroege ochtendlicht van de zonsopgang met op de achtergrond nevelige bergen en het oerwoud was schitterend!

Na een douche zijn we teruggegaan naar Maracay. De bus moest tot grote ergernis van de mensen voor vertrek nog gerepareerd worden (er moest een V-snaar vervangen worden). Onderweg kreeg de bus ook nog een lekke band. Gelukkig was er sneller dan verwacht een vervangende bus voor het laatste stuk naar de stad.

Vandaag gaan we naar Barquisimeto en daar vandaan waarschijnlijk naar Chivacoa, een stadje dichtbij Cerro de María Lionzo. Hier vinden de rituelen van de enigszins geheimzinnige sekte van María Lionza plaats.

Voor wie denkt dat de straten hier vol zijn van Miss Universes, die heeft het mis. Gordo (dik) in Michelin stijl is hier de norm. De venezolanen eten drie keer per dag warm en vooral vet.

Op de vlakte (Los Llanos) heb ik drie nachten in een hamaca (hangmat) geslapen (Hanneke vanwege haar rug in een bed). We hebben veel vogels gezien, die zijn er in overvloed, zo´n 360 soorten, klein, groot, onopvallend of juist fel gekleurd, b.v. rode ibis (Eudocimes ruber). Een ochtend hebben we daarvoor in een boot doorgebracht. Op de rivier, een zijtak van Rio Apure, zagen we ook vele kaaimannen (Caiman crocodylus), iguanas, enige schildpadden (hier niet zo groot) en heel leuk: speelse zoetwater dolfijnen (tonina of Inia geoffrensis). Ook de capybara, een heel groot knaagdier, hebben we gezien, in het campamento hadden ze ook vier kleine weesjes.

´s-Middags was er steeds een siesta om de warmte te ontlopen (30-40 graden). Op een namiddag werd er met stokken in ondiep water naar een anaconda gezocht en gevonden: eentje van 7 meter lang en zo´n 20 cm dik! We mochten hem op onze schouders dragen. We kwamen er ook één tegen die bezig was om een kaaiman op te eten. Die werd met rust gelaten, omdat dat veel energie kost.

Een dag later hebben we met een klosje, een lijntje en een haakje gevist op piranhas voor het avondeten. We hebben er beide enige gevangen. Ze zijn wel lekker, maar ze hebben veel graten. Dezelfde dag hebben we in de namiddag in het mooie, uitgestrekte landschap een uur of drie paardgereden; tot groot genoegen van Hanneke, die gelukkig niet zo´n last had van haar allergie.

Nu zijn we weer terug in een grotere stad: Guanare, de spirituele hoofdstad van Venezuela (de mensen uit de wijde omgeving ondernemen pelgrimstochten hier naartoe). Wat we hierna gaan doen, weten we nog niet precies.