Marcel's weblog

We aten de andere helft van de haver als ontbijt, dit keer met lekkere honing.

Een chauffeur probeerde ons te verleiden om met hem naar La Oroya te gaan en daar over te stappen naar Junín. Voor hem een paar passagiers, maar voor ons een grote omweg via een niet zo plezante plaats. Een paar minuten later maakten wij een “carro” naar Junín “complete” (vol), dus we konden gelijk vertrekken. Eerst gingen we een poos over een bochtig gedeelte omhoog, waarna we de rest van de rit over een goede, relatief vlakke weg over een “altiplano” (hoogvlakte) op zo’n 4200 meter hoogte reisden. Het landschap en de omringende bergen zijn erg mooi. Het is ruim boven de boomgrens, dus het uitzicht was heel weids. We zagen lama’s, koeien, schapen en paarden.

Junín ligt op 4107 meter hoogte in de Pampa van Junín, één van de grootste hoogvlaktes van de wereld (rond de 4250 meter hoogte). Omdat we geleidelijk omhoog gegaan zijn, hebben we geen last van hoogteziekte, maar we moeten wel af en toe een extra hapje lucht nemen, vooral bij zwaardere inspanning.

We aten wat in een donker, sfeervol restaurantje met een versleten, ongelijke houten vloer. Er komen hier niet veel “gringos” (vreemdelingen, meestal aardig bedoeld), dus we worden wel een beetje bekeken. Na het leggen van een contact, zijn de mensen vriendelijk en behulpzaam. De mensen zijn hier vrij donker van kleur en vrij klein.

Op de markt worden hier, naast 80 (!) soorten aardappelen en “camote” (een soort zoete aardappel), “chuño” (in de zon gedroogde, sterk geurende witte aardappelen) en “maca” (een bruinig knolletje met geneeskrachtige werking, bij ons te koop als een duur “superfood”) verkocht.

We hadden al een charmant, maar heel eenvoudig hostal bekeken, waar een vel van een “viscacha” (een dier dat wat lijkt op een konijn) aan de muur van de receptie hing. We vroegen naar een goed hostal en we werden verwezen naar twee adressen. We kozen hostal Leo met mooie kamers en een fijne warme douche. Het warme water kwam van een geiser “para altura” (voor de hoogte, vanwege de ijle lucht). In deze relatief afgelegen streek is alles goedkoper dan in de grotere steden. Een ontbijt kost één of twee kwartjes.

Een “mototaxi” bracht ons naar het vertrekpunt van de “carro’s” naar Ondores, een klein dorpje aan de westoever van Lago de Junín, slechts een half uurtje van Junín. De lokale naam van het meer is Chinchaycocha. We liepen via de rand van het dorpje naar de weg richting het noorden. Na ongeveer een uur bereikten we de “mirador” (uitkijkpunt) over het tweede grootste meer van Peru (na het Titicacameer). Helaas was het regenachtig weer en best wel fris. De temperatuur is hier ’s nachts tegen het vriespunt en overdag zo’n 12 graden. Het uitzicht op het meer en de omringende, vogelrijke moerassen maakten echter veel goed. We zagen flamingo’s, de grote meerkoet, ganzen, zwaluwen, ibissen en diverse andere soorten vogels. De kleine verrekijker, die we bij ons hebben, kwam goed van pas.

Andrew, een Amerikaanse jongen die we op straat ontmoetten en al anderhalf jaar dienst deed bij Peace Corps Volunteers als bioloog, vertelde ons dat het meer vervuild wordt met water dat via een rivier wordt aangevoerd vanuit de mijnbouwstad Cerro de Pasco.

Door de stad loopt een “ferrocaril” (spoorlijn). We hoorden ’s ochtends vroeg een trein fluiten. Waarschijnlijk was het een trein om goederen van en naar de diverse mijnbouwgebieden te brengen. Passagierstreinen rijden hier maar sporadisch.

’s Avonds bekeken we de kleine winkeltjes rond de “plaza” (centrale plein, waarvan er in Junín twee zijn, een oud en een nieuw plein). We maakten een praatje en kregen gelijk een goed advies voor het avondeten.

Het bestek wordt net als in vele andere ontwikkelingslanden gestanst uit stalen platen en is van een andere kwaliteit dan we gewend zijn, maar praktisch goed bruikbaar. Vaak krijgen we alleen een lepel en een vork.

We aten nog een “alfajore” (soort koekje, dat een beetje lijkt op een kleine stroopwafel) bij een zelfgezette “manzanilla” (kamille) thee.

In Junín is er goed mobiel internet (HSDPA), maar buiten de stad in de dorpjes is er een grote stralingsarme zone.

Na een ontbijt met zelfbereide warme “avena” (haver) van het merk “tres ositas” (drie beertjes) reisden we met een kleine passerende bus in ongeveer een uur naar San Mateo op 3249 meter hoogte. Er waren hostals genoeg, maar de meeste waren gesloten en de enkele die open waren, waren of vol of gevestigd in veel te hoge gebouwen (weer we niet wilden slapen i.v.m. aardbevingen). Dat was jammer, want het was verder een aantrekkelijk plaatsje met behulpzame mensen, doorsneden met een gekanaliseerde, onstuimige rivier (Rio Blanco, die er inderdaad wit uitziet).

Aan het eind van de ochtend aten we wat in een familierestaurantje. We kiezen bij voorkeur het menu van de dag, want dat is meestal vers bereid (en 2 à 3 keer goedkoper dan á la carte; zo’n twee euro voor twee gangen plus een zelfgemaakt drankje). Bovendien ondersteunen we op deze manier de lokale economie. Als de bediening en het eten goed zijn, geef ik een ruime fooi.

We reisden met een ander busje in ongeveer 20 minuten door naar het dorpje Casapalca. De jonge, aardige chauffeur had al geregeld dat we gelijk konden overstappen in een volgend busje naar La Oroya (3745 m). De andere passagiers vonden dit niet zo leuk, want voor hen was er geen plek meer. In dit busje met in totaal zeven zitplaatsen, waarvan er al drie bezet waren, stapten onderweg nog acht goedgestemde mijnwerkers in! Gewoon een kwestie van goed stapelen … Ze reisden maar een klein stukje mee en stapten uit bij een groot, omheind mijnbouwgebied. Wij vervolgden de weg door een spectaculair berglandschap, over de Ticlio-pas op maar liefst 4818 meter hoogte. In dit gebied is er helaas veel vervuilende mijnbouw. Na ongeveer een uur kwamen we in La Oroya aan, een stadje dat op de lijst van de tien meest vervuilde plaatsen ter wereld staat. Hoewel we honger hadden, aten we hier niets, want het drinkwater is hier vervuild met onder andere arsenicum. We wilden zo snel mogelijk weer weg. Langere tijd hier blijven, kan irritaties geven door de vervuilde lucht. Gelukkig konden we snel weg met een “carro” (auto die dienst doet als taxi en vertrekt als de vier zitplaatsen bezet zijn; één voorin en drie achterin). De wat oudere chauffeur sloeg bij elke religieuze plek een kruisje. Het was ook de eerste chauffeur die zich netjes aan de snelheidslimieten hield. Na ongeveer een uur werden we bij het busstation van het mooi gelegen stadje Tarma afgezet. Hier waren we al eens eerder en hoewel we proberen te vermijden om dezelfde plaatsen te bezoeken, is dit een noodzakelijke stop i.v.m. transport.

We aten bij chifa Zeng, die ons ongevraagd aangeraden werd toen we het op straat over een chifa hadden. Chifa’s zijn relatief goedkoop en je krijgt net als in Nederland ruime porties. Ook zijn er altijd wel vegetarische gerechten. Ik at “chaufa” (nasi) met een gebakken ei met groenten die als een ufo over de bol met nasi was gelegd.

We sliepen in de wat luxere hostal El Dorado, waarvan het bed toch wat te wensen overliet. Er was veel warm water, maar de temperatuur varieerde wel van lauw tot heet. De kamer was ruim en goed ingericht. De houten parketvloer was mooi en schoon.

Eigenlijk zijn we op weg naar Tarma veel hoger geweest dan we hadden gepland, maar gelukkig hebben we daar geen last van gehad. Tarma ligt op grofweg dezelfde hoogte als San Mateo en is dus een goede plaats om verder aan de hoogte te wennen.

Tarma is aanmerkelijk kouder, ’s nachts 2 graden en overdag 12 graden. Onderweg hadden we wat regen. Er is zelfs kans op sneeuw.

Helaas ben ik een beetje verkouden geworden, wat niet gek is met al de hoestende en proestende mensen om ons heen. Reizen in een ontwikkelingsland, zeker met grote hoogteverschillen, vraagt wel wat van je weerstand. We zijn dan ook op reis, niet op vakantie.

Alle foto’s staan voorlopig hier (wordt alleen bijgewerkt als we Wi-Fi hebben).

Na het ontbijt liepen we met onze rugzakjes (slechts ca. 7 kilo) naar de straat waar de combi’s vanuit Lima naar Chosica vertrekken. Combi’s zijn kleine busjes met zo’n 10 zitplaatsen (drie rijen van drie en twee naast de chauffeur), die vertrekken als alle plaatsen bezet zijn. Doordat de straat was opgebroken, vertrokken de combi’s een straat verderop. We misten net een volle combi en de volgende kwam “ahorita”, over een moment, wat alles kan betekenen van een minuut tot enige uren. Gelukkig duurde het niet lang voor de volgende combi weer vol was. Het duurde wel lang voor we de bebouwde kom van Lima eindelijk verlieten en verder gingen op de carretera central, de zevende hoogste weg van de wereld. Ruim een uur na vertrek kwamen we in het stadje Chosica aan.

Chosica heeft een heel groot groen park, dat een mooie compensatie is voor de drukke carretera central die door twee straten, één heen en één terug, van de stad loopt. Een klein meisje en een nog kleiner jongetje kwamen nieuwsgierig op ons af. We hadden een kort gesprekje met de moeder. De mensen zijn hier vriendelijk en er wordt gegroet op straat.

We aten wat in een familierestaurantje. We kozen het menu van de dag (simpelweg aangeduid als “menu”). We konden kiezen uit een aantal variaties. We kozen voor gebakken vis, die werd gereserveerd met witte rijst, een kleine, frisse salade en een zelfgemaakt drankje (“hierba luisa” = citroenverbena met wat suiker).

Daarna liepen we door het stadje op zoek naar een overnachtingsplek bestand tegen aardbevingen, die hier regelmatig voorkomen. We vermijden hoge gebouwen en gebouwen die er niet stevig uitzien.

We maakten foto’s van het treinstation vanaf de loopbrug over de hier onstuimige rio (rivier) Rimac, die Lima van water voorziet. Er is eens in de maand op onregelmatige tijden een passagierstrein de bergen in, maar het spoor wordt hier voornamelijk gebruikt voor vervoer van en naar hoger gelegen mijnbouwgebieden.

We liepen door de overdekte markt met vele kleine stalletjes, waar je van alles kunt kopen. Na de uitgang omhoog via een betonnen trap vonden we de eenvoudige maar schone hostal Malecon. De kamer, met voor de helft zeegroene muren, was ruim, maar er was geen warm water. Later kwamen er erachter dat er een laken ontbrak, maar gelukkig hebben we altijd een lakenzak bij ons.

In de supermarkt kochten we een pak Peruaanse koffie, zodat we zelf koffie kunnen zetten met een kleine zeef/trechter en filterzakjes no. 0. De meeste koffie die je hier kunt krijgen is oploskoffie, die we niet lekker vinden.

We aten een stuk pizza, omdat we trek hadden. Later aten we bij een “chifa” (chinees) rijst met groenten en mie met kip (“tallarin con pollo”).

Chosica ligt op 1172 meter in de uitlopers van de Andes. Het is een stap op weg om aan grotere hoogte te wennen.

Alle foto’s staan voorlopig hier.