Marcel's weblog

Met een gewone bus reisden we in net een uur naar Irapuato (1724 meter, 380.000 inwoners).

Op weg naar het centrum kwamen we langs een visrestaurant met de naam El Barco (de boot). We bestelden “caldo de pescado” (visbouillon) die in kommen zo groot als de oceaan met hompen vers brood werd gereserveerd. Ook waren er een schaal verse koriander, een schaal uien en diverse sauzen. Alles was heerlijk!

Hoewel we gewoon naar het viersterren businesshotel San Francisco Irapuato hadden kunnen gaan, bezochten we een aantal hospedajes en hostals. Sommige waren vol (of wilden ons niet als gasten hebben) en anderen hadden een slecht, doorhangend bed. Eén van de hostals was ook te boeken via booking.com, maar de prijs aan de balie was veel hoger en de ontvangst was niet echt vriendelijk. Uiteindelijk kozen we de sfeervolle Casa de Huespedes (huis van gasten), beheerd door twee oudere, vriendelijke mannen. Alles is netjes en achterin is er een tuin. De kamer wordt afgesloten met een zwartgeverfde ijzeren deur met een ondoorzichtig (bubbeltjes) raam met een tralie in de vorm van een kruis. De douche heeft indigo tegeltjes in een paar verschillende tinten. De spiegel en de wc-bril hebben, hoewel ze nog bruikbaar zijn, hun langste tijd gehad. Hetzelfde geldt voor de laken en dekens. De plafondventilator is stoffig en in plaats van vier gloeilampen zat er één spaarlamp in de ventilator. Heel schoon was het niet, maar ook niet heel vies.

We verkenden de levendige stad. Aan een groot plein is er een fontein, eigenlijk een waterorgel, met aangrenzende mooie “templos” (kerken). Het waterorgel heet “Fuente de Aguas Danzarinas” (fontein van het dansende water). Een stukje verderop was er een kleurrijke kermis. Één van de attracties werd door een oudere man in versleten kleren met de hand aangedreven. De ondergaande zon lichtten de gebouwen prachtig op. We kochten mineraalwater in een apotheek en diverse soorten versgebakken koekjes bij een bakker in een zijstraatje.

We aten havermout als ontbijt en verhuisden naar het grotere hotel Irapuato. We hadden een ruime kamer aan de achterzijde, zodat we geen last hadden van het lawaai van de straat. De inrichting was netjes, waarschijnlijk uit de jaren 70. Toen ’s ochtends de zon opkwam, zagen we dat het gordijn een gatenkaas was. We werden wakker van een goed klinkende “Big Ben” klok in de buurt. Handig was dat er waterbronnen met mineraalwater in het hotel staan.

Hanneke kocht een nieuwe jegging en ik een nieuwe trui. (De oude was vuil, haha.). Kleding is hier goedkoop en van goede kwaliteit.

De meeste Mexicanen in de stad eten en snacken veel en dat is ze goed aan te zien. Het eten is voor ons relatief goedkoop en van goede tot zeer goede kwaliteit. Als je niet van de smaak van maïs houdt, kun je beter niet naar Mexico gaan.

De mensen laten ons op een enkele bedelaar na met rust en zijn vooral met zichzelf bezig. Soms wordt onze nationaliteit gevraagd, meestal in een hotel of restaurant. Gelukkig merken we niets van de uitspraken van de fascistische Donald Trump. In de steden zien we weinig armoede. De mensen zijn goed gekleed en alle luxe die wij kennen is ook in de Estados Unidos de Mexico beschikbaar.

https://goo.gl/photos/DBkAfMocfQUa5fhi9

Met drie metro’s reisden we naar “Autobuses del Norte” (het noordelijke busstation), waarvandaan we met een eersteklas bus van Ovnibus in ongeveer anderhalf uur naar het gezellige plaatsje Tula de Allende, ook bekend als Toltec, reisden (ca. 2060 m, 27000 inwoners). Het stukje van het busstation naar het centrum liepen we samen met een Duitse vrouw die alleen de piramides kwam bezoeken. We regelden een fijne kamer in het uitstekende zakenhotel Casablanca. We lunchten op ons gemak in café/restaurante  El Jardín op een barkruk met uitzicht op het groene, centrale plein, waar veel schoolkinderen waren. Het menu in vegetarische vorm bestellen kostte een klein beetje moeite, maar uiteindelijk werd er goed voor ons gezorgd.

De meeste toeristen snellen naar het bekende Teotihuacán, wat dan ook gelijk het grote nadeel van deze archeologische vindplaats is, tezamen met het gevaar van een roofoverval op de bus ernaartoe.

De archeologische vindplaats van Tula is bescheidener van grootte en ouder dan Teotihuacán. Een pluspunt is dat Tula op onze geplande route naar het noordwesten lag.

Hoewel de archeologische vindplaats fotogeniek is, viel hij wat tegen. Naar onze smaak is er teveel gerestaureerd en de duidelijk hoorbare snelweg en zelfs een spoorbaan zorgden niet voor een echt goede sfeer. Het bijbehorende museum maakte helaas niet veel goed. Vervelend was dat de voetgangersingang nabij het stadje afgesloten was, zodat we een half uur langs een drukke weg naar de hoofdingang moesten lopen. Terug namen we daarom een taxi, die precies aankwam toen we hem nodig hadden.

’s Avonds aten we na lang zoeken in het kleine familierestaurantje El Trebol (de klaver), aan de rand van het centrum. We zaten op houten banken aan houten tafels. Ik dronk “Jamaica”, een waterige, roodgekleurde limonade gemaakt van Hibiscus.

Het weer was goed, meest zonnig en tegen de 20 graden. De lucht is van duidelijk betere kwaliteit dan in Mexico-stad.

https://goo.gl/photos/x3mnpeULgAidGU2e6

Nadat we aangekomen waren met de metro (station Isabel La Católica) liepen we op ons gemak door de nog stille straten richting het centrum (Zócalo). We liepen nog een klein extra rondje, want voor zeven uur zijn de meeste restaurantjes nog niet open. We aten een goed, traditioneel ontbijt “huevos rancheros” met “café con leche” (koffie met melk) in een klein restaurantje nabij Zócalo. We werden heel vriendelijk geholpen. Nadat we gezegd hadden dat we het eten lekker vonden, werd er voorzichtig gevraagd waar we vandaan kwamen.

We vroegen of er een kamer beschikbaar was in hotel Isabel, maar het was nog te vroeg. In het backpackershostal Regina hadden we meer geluk. Het bed in kamer 13 was matig, maar na een lange reis en met een jetlag ben je blij als je een rustplek hebt. We roken af en toe een prettige lucht van de bakker beneden.

Na een vermoeiende reis met weinig nachtrust is de verleiding groot om te gaan slapen, maar het is ook de slechtste manier om aan een tijdsverschil van zeven uur te wennen. Na een korte rustpauze gingen we daarom naar buiten, waar het af en toe zachtjes regende, maar niet heel koud was. We verkenden een stukje van het centrum en kochten een simkaartje van Movistar (80 pesos = 4 euro), hetgeen hier nog zonder identificatie kan. We werden goed geholpen, hoewel de caissière “vergat” het wisselgeld terug te geven. Een minuut of twintig later vertrokken we met een werkende LTE internetverbinding en een ruime voorraad MB’s voor de komende 30 dagen (150 pesos = 7,50 euro voor 600+120+166 MB internet en onbeperkt bellen, SMS-en en Facebook).

We dronken een kopje zwarte koffie “café americano” en daarna aten we taco’s, quesadillas en frietjes in het uitstekende restaurant Parradilla Leonesa.

’s Middags rustten we wat uit in de ruime en hoge kamer met een houten plafond en een parketvloer. Een groen geverfde kast was omgebouwd tot een soort kluis. We gebruikten ons eigen hangslot om deze af te sluiten.

Tegen de avond aten we van een Chinees buffet. Daarna hadden we het wel gezien, want voor ons gevoel was het al ver na middernacht.
Toen we net sliepen, werden we plotsklaps opgeschrikt door een luidruchtige drilboor. De redenering zal geweest zijn dat op dat moment weinigen last zouden hebben van werkzaamheden aan de straat. Gelukkig verschoof het werk snel naar verderop.

https://goo.gl/photos/uqomYTS48tyQWTp18