Marcel's weblog

Vandaag zijn we doorgereisd naar Tirupati in het zuiden van de deelstaat Andhra Pradesh. De ongeveer vier uur durende busreis (met overstap) was in een goede bus en gedeeltelijk langs het spoor. De overgang van de ene naar de andere deelstaat ging bijna ongemerkt (een open slagboom en een paar politieagenten). De mensen lijken hier nog aardiger te zijn. Onze kleine rugzakken werden netjes in het zicht weggelegd, zodat we wat comfortabeler konden zitten en we werden van de ene naar de andere bus gebracht.

Het eten is hier een beetje anders en wat scherper gekruid. Het concept is hetzelfde, rijst op een bananenblad met saus, groenten en dergelijke in metalen kommetjes eromheen. De sauzen varieren in aantal en soort, maar er is vrijwel altijd sambar en curd bij. Ik eet meestal met de rechterhand (de linkerhand is hier voor ander, minder hygiënisch, gebruik), maar als je om een lepel vraagt, is dat vrijwel nooit een probleem. Vanavond moesten we als zeldzame toerist (in Tirupati komen vrijwel alleen Indiase pelgrims) met de manager van restaurant Vijaya Bhavan op de foto. Dat is geen probleem, want wij fotograferen, soms stiekem, maar meestal gevraagd, tenslotte ook de mensen hier.

Morgen gaan we proberen om naar de Tirumala Venkateswara tempel te komen. Deze tempel wordt door gemiddeld 60.000 mensen per dag bezocht en is daarmee waarschijnlijk de meest bezochte bedevaartsplaats van de wereld.

Tempel, Mamallapuram

Van het niet zo heel interessante Ponchy reisden we door naar het enigszins toeristische, kleinere stadje Mamallapuram. De weg was vloeiend en de bus niet te vol, dus de ongeveer twee uur durende reis was zo voorbij.

We hebben overnacht in het niet zo bijzondere Aishwarya guesthouse. De kamer was redelijk schoon, maar het beddegoed liet wel wat te wensen over. We aten in het centraal gelegen hotel Sri Anandha Blavan. Een hotel dat, zoals vaak hier het geval is, alleen een restaurant is.

In de middag werden we op een niet onaangename manier beziggehouden door verkopers van stenen hindoebeeldjes en van soms kostbare (€ 300) handgemaakte Kashmir shawls. De verkoper reist met zijn gezin en handelswaar, waaronder prachtige sieraden, in de winter van het koude noorden naar het warmere zuiden van India; een treinreis van drie dagen. We kregen masala thee en een kettinkje met een stenen Ohm-teken.

We hadden geluk, want het jaarlijkse dansfestival was net begonnen. In de avond bezochten we een klassieke dansvoorstelling van Kalakshetra uit Chennai (voormalig Madras) met als decor de tempel. Een unieke belevenis van een danskunst die ons heel vreemd is. Als je de handen met halve rode vingers van de dansers volgt, zie je de wonderlijkste dingen. Speciaal voor het festival reed er een wagen rond die rook blies om de muggen te verdrijven (niet dat het erg hielp).

Vanochtend bezochten we de tempels uit de 7e eeuw ten westen van het stadje. Een van de tempels was het prachtige decor van de dansvoorstelling. Het is een parkachtig geheel met diverse uit de rotsen gehakte heilige plaatsen en beelden. Dit is waarvoor veel toeristen voor een dagtocht met een tourbus komen en ze hebben daar geen ongelijk in!

[swfobj src=”//www.youtube.com/v/TPD_Ot65Pxo&hl=nl&fs=1″]

Vandaag zijn we van plan door te reizen naar Kanchipuram.

Van Kumbakonam reisden we via Chidambaram naar Pichavaram (soms ook als Pitchavaram geschreven). Het laatste stuk (15 kilometer; een uurtje) in een afgeladen bus. Gelukkig waren we ingestapt op het busstation, zodat we een krappe zitplaats hadden. De juiste bus vinden, is altijd even volhouden, want weinig is voor ons leesbaar en vaak word je een paar keer van de ene naar de andere kant van het busstation gestuurd.

Pichavaram is een plattelandsdorpje aan een rivierendelta dichtbij zee (Golf van Bengalen). Deze bestemming hebben we voor de afwisseling gekozen en om ’s nacht te kunnen slapen zonder verkeersgeluiden. Een ander voordeel is dat het er door de nabijheid van water wat koeler is.

Roeibootjes, Pichavaram

We hebben ons met een roeibootje door de mangrove laten roeien. De mangrove heeft de dorpjes erachter tegen de Tsunami van 26 december 2004 beschermd. We zagen o.a. een aantal mooie ijsvogels. Het verrekijkertje kwam weer goed van pas. Toen we terugkwamen werden we meegenomen naar een ambulance, politie- en brandweerwagen ineen (hier bereikbaar onder nummer 108). Onze polsslag en bloeddruk moest worden opgemeten (vrijwillig en voor de show). Alles was in orde, dus we kunnen lekker nog een poosje hier blijven!

Het toeristische complex is van de staat en je kan er eten (als je vooraf bestelt) en slapen. De kamer was een beetje schimmelig, maar de ramen een poosje openlaten, doet wonderen. Wij vonden het personeel van het restaurant wat haastig en commercieel; er werd bijvoorbeeld niet geheel per ongeluk een extra maaltijd gerekend. Minder prettig was ook dat er ’s ochtends vroeg (kwart voor vijf) al luid muziek werd opgezet in het dorp, waarschijnlijk om de vissers op tijd te wekken. Ik was in ieder geval ruim op tijd om een paar leuke foto’s te nemen van de wat mistige zonsopgang. Al met al was het een leuk uitstapje, dat de locals in het weekend ook doen.