Marcel's weblog

De trein had deze keer maar liefst vier uur vertraging, maar dat werd goedgemaakt door het prachtige landschap met duizenden Khejri-bomen (prosopis cineraria). Deze boom is bestand tegen vorst en langdurige droogte en alle delen van de boom kunnen nuttig worden gebruikt. Nu hij kaal is, lijkt hij een beetje op de Baobab (apenbroodboom).

Voor vertrek naar Jodhpur boekten we al een trein van Jodphur naar Bikaner, omdat we anders geen plaats zouden hebben (278 km; 5,5 uur). We aten romige knoflooksoep in een luxe restaurant om rustig (zonder herrie en gezeur) te kunnen wachten op de vertraagde trein.

Onderweg passeerden we het zoutmeer Sambhar, waarin de wolken mooi spiegelden. Overal waren mensen bezig met de diverse stappen voor het winnen van zout. Het is leuk om met de voortdurend toeterende trein in een lagere klasse te reizen, omdat je dan de gewone mensen ontmoet. Je moet wel tegen staren kunnen, want de meesten zijn geen toeristen gewend. Onderweg hadden we onweer, dus alle gammele ramen werden snel dichtgedaan. Niettemin lekte het water toch door de kieren. Gelukkig hadden we een hele bank voor onszelf (we hadden twee slaapplaatsen gereserveerd), dus we hoefden niet dichtbij het raam te zitten.

Ook in Jodhpur had het geregend, hetgeen weinig voorkomt, dus het was vrij fris. Rajasthan is echter normaal gesproken droog en warm (’s zomers tegen de 50 graden; de winkels sluiten dan). Volgende week is het hier weer boven de 35 graden, nu is het heel aangenaam.

We sliepen in een prachtige kamer, de mooiste tot nog toe (guesthouse Ganpati). Jammer genoeg was er alleen net niet lauw water, dus hebben we toch een andere overnachtingsplaats gezocht en gevonden (guesthouse Laxmi Niwas). Het is gevestigd in een prachtig oud gebouw dat duidelijk een geschiedenis heeft. Dat de bedden hard en onregelmatig zijn, nemen we voor lief. Vanaf het balkon hebben we uitzicht op een groot tempelcomplex. Warm water is er in overvloed, want er hangt een grote, wat roestige boiler.

Jodhpur is een heel prettige, bezienswaardige stad. We verblijven in het gebied ten noorden van de Sardar markt, met zijn kenmerkende kloktoren, die echt luidt. Veel gebouwen zijn lavendelblauw geverfd. Het grote fort, Mehrangarh, is prominent 120 meter boven de stad aanwezig. We gaan het niet bezoeken, want we hebben er al zoveel gezien.

Vanwege de lage temperatuur wilde ik niet eten op een dakrestaurant. Helaas is er geen fatsoenlijk restaurant aan de straat te vinden, dus uiteindelijk aten we op het enigszins beschutte dak van guesthouse Sunshine. De kok is goed, schoon en aardig, maar je moet wel geduld hebben tot je maaltijd wordt geserveerd. In de avond ontmoetten we aan aantal jonge mensen die elkaar ook ontmoet hadden. Sommige dronken Lassi ‘special’, wat in dit geval (licht) verdovende middelen betekende. Één van hen is er ziek van geworden.

We kochten een erg mooie wollen sjaal voor weinig geld. We roken aan de vele kruiden en theeën die hier worden verkocht en we dronken de beroemde Makhaniya lassi (“saffraan lassi”) in hét hotel (restaurant) Mishrilal in de zuid-poort van de markt. ’s Avonds liepen we over de verlaten markt, tussen tientallen koeien die de resten van de groentemarkt aan het eten waren. De mest/modder ligt hier soms dik op de ongelijke straatjes.

Voor het uitzicht op de blauwe stad gingen we omhoog naar het prominent aanwezige fort. We ontdekten dat er voor het fort aan de zijde van de stad een pad was, dat we volgden tot aan het andere einde van het fort. Daar ontdekten we een prachtige tempel, met aan twee zijden een prachtig uitzicht. De vriendelijke, jonge bewaker van de tempel leidde ons met plezier rond. We gingen weer naar beneden en terug door allerlei leuke steegjes. We aten samen met de wat vreemde 58-jarige Oost-Duitser die we eerder hadden ontmoet. Hij is gescheiden, ziek (dikkedarmkanker) en naar eigen zeggen “herboren”. Het restaurant dat we eerder in de middag bezochten, was erg goed. De kok was een schone, jonge jongen.

We moesten nog wachten op de trein, dus we liepen wat rond. We kochten een heerlijk ontbijt, papad met dal en rode ui, en zagen een bruiloft met muziek, koets en kamelen. Op het station spraken we nog met twee wat meer ontwikkelde jongens. De sterk groeiende moslimgemeenschap is vaak een onderwerp van een gesprek. Volgens de Hindoes zijn ze vaak niet eerlijk en niet zo schoon.

We zagen de Taj Mahal, volgens velen het mooiste gebouw ter wereld, al in de ochtend en de avond, vanaf een dakterras, vanuit het fort en wandelend langs de rivier. ’s Ochtends is het steeds nevelig, dus we hebben ons de moeite bespaard om vroeg op te staan om de Taj Mahal met zonsopgang te bekijken, ook al zou de Taj Mahal dan op zijn mooist zijn. In plaats daarvan bezochten we de Taj Mahal later in de middag met een redelijk heldere lucht (smog is hier een doorlopend probleem). Het is een mausoleum dat Shah Jahan liet bouwen vanwege het overlijden van zijn tweede vrouw, Mumtaz Mahal. Het bouwen begon in 1631 en duurde ongeveer 22 jaar. Het grootste gedeelte van het hoofdgebouw is van wit marmer. Er werkten ongeveer 20.000 mensen aan.

Je mag naar binnen zonder schoenen of met een hoesje om je schoenen. Binnen is het donker er is er een indringende geur van zweetvoeten. Overal staan borden dat je stil moet zijn, maar dat wordt volledig genegeerd. De wachters fluiten met een hard fluitje om de mensen te corrigeren. Van buiten is het gebouw aantrekkelijker dan van binnen.

We aten heerlijk bij het uiterst schone Zee café. De eigenaar heeft in diverse landen in Europa gewerkt en stak de draak met de mafheid van zijn eigen land.

We bezochten het gebied rond de westelijke poort. Op een vuilnisbelt lagen duizenden gebruikte schoenenhoesjes. Bij de rivier hadden we op een rustige plaats nog een aardig uitzicht op de Taj Mahal.

Vandaag reizen we met de trein door naar Jaipur in Rajasthan, ditmaal in een wat luxere klasse: AC Chair Car (CC). We kochten ook een treinticket van Jaipur naar Jodhpur op 15 februari in de sleeper class (SL).

De Indiase spoorwegen kunnen nog wat van de Nederlandse spoorwegen leren, onze trein was maar liefst 3,5 uur vertraagd, zodat we vrij laat in Lucknow (Uttar Pradesh) aankwamen (200 km; ruim vier uur). Om de tijd te doden keken we een aflevering van Haven op mijn Sony Ericsson Xperia Pro smartphone met CyanogenMod.

Het kostte wat moeite om een hotel te vinden. Ook hier is een wet van kracht geworden die hotels verplicht om zich te registreren om buitenlanders te mogen laten overnachten. Helaas doen slechts enkele hotels dit. Het hotel waar we uiteindelijk om middernacht waren, was gehorig en de bedden waren erg hard (de bedden zijn hier altijd hard, maar dit was te hard).

Na het ontbijt zochten we een ander hotel. We kozen na enige omzwervingen het wat luxere hotel Vishwanath, met een ruime, schone kamer en lekkere zachte bedden (voor Indiase begrippen). We hadden de ramen opengezet vanwege de geur van mottenballen. Het duurde niet lang voordat er een aapje naar binnen keek met een roti in zijn handjes! We hebben het raam maar weer dichtgedaan. Na het wegkrabben van de kalk van de douchekop met de sleutel van de kamer, kon ik ’s ochtends lekker warm douchen.

We lieten ons met een fietsrickshaw naar het bekende Tunday Kabab in de oude wijk Aminabad brengen, met zijn vele kleine, sfeervolle steegjes. Uiteraard wilde de chauffeur meer geld hebben dan afgesproken, maar dat weten we inmiddels wel. Er zijn hier veel mooie koloniale gebouwen, die ‘onverklaarbaar bewoond’ zijn. De staat is vrijwel altijd heel slecht, maar juist daarom heeft deze stad iets aantrekkelijks. We vonden een beschermde moskee met de naam Maqbara Alia (verder geen informatie). Er was niemand, dus we verkenden het verlaten gebouw alleen. We konden zelfs het dak via een half vergane trap bereiken. Het was een leuk avontuurtje.

We aten in een goed restaurant Chowmein en bestelden ook ‘Spl Kesar & Pista Badam Kulfi‘ als toetje, omdat we af en toe gewoon wat proberen. Het bleek een hard soort ijs met pistachenootjes te zijn en best lekker. Het is soms best moeilijk om een goed restaurant te vinden. Eten kun je hier overal, maar je kunt hier ook overal ziek worden.

We zijn er aan gewend en het is zeker niet de eerste keer dat we het meemaken, maar op straat is het een enorme drukte. Het verkeer, voetgangers, fietsers, brommers, rickshaws, auto’s en bussen, gaat hier kriskras en rakelings langs elkaar over straat. Overwegend links, maar als het zo uitkomt ook zomaar rechts. Het beste kun je maar ontspannen meebewegen en geen onverwachte bewegingen maken, dan gaat alles goed.

Het boeken van een treinticket ging dit keer iets makkelijker. De rij met creditcard-betalingen was relatief kort en ik was nog eerder aan de beurt dan Hanneke die in de rij voor vrouwen stond. We hebben gisteren ook dekentjes gekocht voor het geval de stoelen hard zijn (dat varieert) of voor als het koud is. Later kunnen we ze ook in de sleeper class gebruiken als we terug gaan reizen naar Kolkata. De treinreis naar Agra is de langste tot nog toe: 330 km, bijna 6 uur.