Marcel's weblog

In ruim een uur reisden we, met een kleine vertraging door een vrachtauto waarvan de motor in brand was gevlogen op highway 45, naar de stad León, beroemd om zijn leer (schoenen, tassen, etc).

We aten een lekkere groentencrèmesoep en “enchiladas de quesos” (een bepaalde vorm van een tortilla, in dit geval gevuld met kaas) als lunch, die prima smaakte. Voor lekker eten kun je rustig naar Mexico gaan! Als je geen maïs lust, is Mexico minder ideaal. Als je last hebt van coeliakie dan juist weer wel. In wat betere restaurants kun je vaak kiezen tussen maïs en “harina” (tarwemeel).

Omdat we niet echt geïnteresseerd waren in lederen producten en er verder in León niet zoveel te beleven is, besloten we door te reizen naar de stad Aguascalientes (letterlijk: warm water, naar de warmwaterbronnen). We kochten kaartjes voor een eersteklas Primera Plus bus, met luxe stoelen met veel beenruimte, stroom, Wi-Fi, een wc en een persoonlijk entertainmentsysteem, bijna zoals in een vliegtuig voor een intercontinentale vlucht. Na ruim twee uur had de bus de 130 kilometer afgelegd. Met een stadsbus reisden we van het busstation naar het centrum.

We verkenden het centrum en aten heerlijke pannenkoeken met vier kazen en pittige chimichurri als avondeten. We sliepen prima in het wat luxere hotel Alborada, waar we vriendelijk door de eigenaar Sergio werden ontvangen.

’s Ochtends aten we weer een “ranchero“, onze favoriet. In het restaurant Las Antorchas stond, zoals in meer restaurants staat, “Espacio 100% libre de Humo” (ruimte 100% vrij van rook). De koffiebroodjes waren ondanks dat dat gevraagd was niet inbegrepen.

We bezochten “Monumento a Manuel M. Ponce” op het centrale plein, een monument met een fontein en een borstbeeld gewijd aan de componist Manuel M. Ponce. Ook bezochten we, via de mooie Jardín de San Marcos (jardín = tuin, oftewel een park, waar we mooie, grote vlinders zagen vliegen), de Manuel M. Ponce straat. Helaas was het onduidelijk welk huis van de componist was.

We verhuisden naar het eenvoudiger en oudere hotel Asis (geen spelfout), vlakbij Jardín Zaragoza (een park) en Mercado Juarez en Teran (marktgebouwen), waar we een rustige, koele kamer achterin het gebouw hadden (en slechte Wi-Fi ontvangst). De douche was helaas koud in tegenstelling tot wat was beloofd. Mexicanen zijn dus niet altijd eerlijk.

’s Middags bezochten we het “Museo de la Muerte” (het museum van de dood). De Mexicanen lijken een fascinatie voor de dood te hebben. Groepen met (jonge) scholieren bezoeken het museum ook. In het museum is één van de twee Azteken kristallen schedels. Het meeste van de grote collectie vonden we niet zo mooi, m.u.v. de zaal met archeologische vondsten.

’s Avonds bezochten we het mooi verlichte, grote Palacio Municipal (gemeentehuis) aan het ruime Plaza Patria (centrale plein), waar binnen diverse enorme muurschilderingen te zien zijn, die de geschiedenis van de stad uitbeelden.

Helaas was het Museo del Juguete Tradicional Mexicana (traditionele speelgoedmuseum) gesloten.

Hoe verder we noordelijk gaan, des te beter lijkt het weer te worden. Misschien komt dat doordat we steeds verder bajío op reizen. Dit is een grote, vruchtbare hoogvlakte op zo’n 2000 meter hoogte. Het was overdag half bewolkt en 25 graden.

De muziek in Mexico is heel beschaafd, bijna romantisch. Zelden is de muziek op straat of in restaurants te hard. Er is op bepaalde momenten veel verkeer in de stad, maar gelukkig zijn de Mexicanen in het algemeen hoffelijk en rijden ze je niet voor de voeten.

Met een stadsbus, hier “camion” genoemd vanwege hun vrachtwagenvorm, reisden we terug naar het busstation (7,5 pesos per persoon, minder dan 40 cent).

https://goo.gl/photos/8RnN2MgFeaVVDRn77

https://goo.gl/photos/12wayQ2niE5vymZH7

Met een gewone bus reisden we in net een uur naar Irapuato (1724 meter, 380.000 inwoners).

Op weg naar het centrum kwamen we langs een visrestaurant met de naam El Barco (de boot). We bestelden “caldo de pescado” (visbouillon) die in kommen zo groot als de oceaan met hompen vers brood werd gereserveerd. Ook waren er een schaal verse koriander, een schaal uien en diverse sauzen. Alles was heerlijk!

Hoewel we gewoon naar het viersterren businesshotel San Francisco Irapuato hadden kunnen gaan, bezochten we een aantal hospedajes en hostals. Sommige waren vol (of wilden ons niet als gasten hebben) en anderen hadden een slecht, doorhangend bed. Eén van de hostals was ook te boeken via booking.com, maar de prijs aan de balie was veel hoger en de ontvangst was niet echt vriendelijk. Uiteindelijk kozen we de sfeervolle Casa de Huespedes (huis van gasten), beheerd door twee oudere, vriendelijke mannen. Alles is netjes en achterin is er een tuin. De kamer wordt afgesloten met een zwartgeverfde ijzeren deur met een ondoorzichtig (bubbeltjes) raam met een tralie in de vorm van een kruis. De douche heeft indigo tegeltjes in een paar verschillende tinten. De spiegel en de wc-bril hebben, hoewel ze nog bruikbaar zijn, hun langste tijd gehad. Hetzelfde geldt voor de laken en dekens. De plafondventilator is stoffig en in plaats van vier gloeilampen zat er één spaarlamp in de ventilator. Heel schoon was het niet, maar ook niet heel vies.

We verkenden de levendige stad. Aan een groot plein is er een fontein, eigenlijk een waterorgel, met aangrenzende mooie “templos” (kerken). Het waterorgel heet “Fuente de Aguas Danzarinas” (fontein van het dansende water). Een stukje verderop was er een kleurrijke kermis. Één van de attracties werd door een oudere man in versleten kleren met de hand aangedreven. De ondergaande zon lichtten de gebouwen prachtig op. We kochten mineraalwater in een apotheek en diverse soorten versgebakken koekjes bij een bakker in een zijstraatje.

We aten havermout als ontbijt en verhuisden naar het grotere hotel Irapuato. We hadden een ruime kamer aan de achterzijde, zodat we geen last hadden van het lawaai van de straat. De inrichting was netjes, waarschijnlijk uit de jaren 70. Toen ’s ochtends de zon opkwam, zagen we dat het gordijn een gatenkaas was. We werden wakker van een goed klinkende “Big Ben” klok in de buurt. Handig was dat er waterbronnen met mineraalwater in het hotel staan.

Hanneke kocht een nieuwe jegging en ik een nieuwe trui. (De oude was vuil, haha.). Kleding is hier goedkoop en van goede kwaliteit.

De meeste Mexicanen in de stad eten en snacken veel en dat is ze goed aan te zien. Het eten is voor ons relatief goedkoop en van goede tot zeer goede kwaliteit. Als je niet van de smaak van maïs houdt, kun je beter niet naar Mexico gaan.

De mensen laten ons op een enkele bedelaar na met rust en zijn vooral met zichzelf bezig. Soms wordt onze nationaliteit gevraagd, meestal in een hotel of restaurant. Gelukkig merken we niets van de uitspraken van de fascistische Donald Trump. In de steden zien we weinig armoede. De mensen zijn goed gekleed en alle luxe die wij kennen is ook in de Estados Unidos de Mexico beschikbaar.

https://goo.gl/photos/DBkAfMocfQUa5fhi9

Met drie metro’s reisden we naar “Autobuses del Norte” (het noordelijke busstation), waarvandaan we met een eersteklas bus van Ovnibus in ongeveer anderhalf uur naar het gezellige plaatsje Tula de Allende, ook bekend als Toltec, reisden (ca. 2060 m, 27000 inwoners). Het stukje van het busstation naar het centrum liepen we samen met een Duitse vrouw die alleen de piramides kwam bezoeken. We regelden een fijne kamer in het uitstekende zakenhotel Casablanca. We lunchten op ons gemak in café/restaurante  El Jardín op een barkruk met uitzicht op het groene, centrale plein, waar veel schoolkinderen waren. Het menu in vegetarische vorm bestellen kostte een klein beetje moeite, maar uiteindelijk werd er goed voor ons gezorgd.

De meeste toeristen snellen naar het bekende Teotihuacán, wat dan ook gelijk het grote nadeel van deze archeologische vindplaats is, tezamen met het gevaar van een roofoverval op de bus ernaartoe.

De archeologische vindplaats van Tula is bescheidener van grootte en ouder dan Teotihuacán. Een pluspunt is dat Tula op onze geplande route naar het noordwesten lag.

Hoewel de archeologische vindplaats fotogeniek is, viel hij wat tegen. Naar onze smaak is er teveel gerestaureerd en de duidelijk hoorbare snelweg en zelfs een spoorbaan zorgden niet voor een echt goede sfeer. Het bijbehorende museum maakte helaas niet veel goed. Vervelend was dat de voetgangersingang nabij het stadje afgesloten was, zodat we een half uur langs een drukke weg naar de hoofdingang moesten lopen. Terug namen we daarom een taxi, die precies aankwam toen we hem nodig hadden.

’s Avonds aten we na lang zoeken in het kleine familierestaurantje El Trebol (de klaver), aan de rand van het centrum. We zaten op houten banken aan houten tafels. Ik dronk “Jamaica”, een waterige, roodgekleurde limonade gemaakt van Hibiscus.

Het weer was goed, meest zonnig en tegen de 20 graden. De lucht is van duidelijk betere kwaliteit dan in Mexico-stad.

https://goo.gl/photos/x3mnpeULgAidGU2e6