Marcel's weblog

Na een uitgebreid ontbijt gingen we met de trein van 8.19 terug naar Thessaloniki. Ik had een directe trein uitgezocht, maar we moesten toch in Paleofarsalos, nee Larissa, overstappen. De conducteur zei dat in ieder geval netjes bij het controleren van de kaartjes en veranderde dat later toen hij weer langskwam. De trein verder naar Thessaloniki stond een stukje verderop aan hetzelfde platform netjes te wachten. Het landschap zag er in de vroege ochtendzon met wat nevel mooi uit. We reisden nog één keer langs (beter niet over) de besneeuwde Olympus.

In sommige treinen is er in de wagons geen GPS ontvangst, dan kijk ik af en toe bij de deuren waar we zijn, zodat we weten wanneer we moeten uitstappen, want de omroepen zijn, ook door de Griekse taal, slecht te verstaan. De mobiele ontvangst tussen de steden is beperkt en als het werkt, werkt het meestal maar langzaam door een instabiele EDGE- of zelfs een ouderwetse GPRS-verbinding. In de kleinere steden is er meestal een snellere HSDPA-verbinding en in de grotere steden en heel snelle LTE-verbinding.

Na aankomst liepen we richting het centrum van Thessaloniki. We aten in het uitstekende restaurant Tsarouchas, waar we de volgende middag nog een keer aten, omdat het goed bevallen was en we toch in de buurt waren.

We hadden geen zin om in het drukke centrum te slapen, dus besloten we terug te gaan naar het in de Ano Poli (oude stad) gelegen, rustige hostel Crossroad, dat twee gedeelde kamers voor vier personen heeft (orient en balkan) en één privé kamer voor twee of drie personen (mediterranean). We hadden niet gereserveerd. We hadden geluk, want we troffen één van de beheerders toen hij net weg wilde gaan. We hadden het schone en ruime hostel twee dagen voor onszelf, want veel vluchten van low cost luchtvaartmaatschappijen, zoals Ryanair, waren omgeboekt naar Athene vanwege werkzaamheden op de luchthaven. Vanuit de kamer keken we over een stuk van de stad en de zee.

We zwierven op ons gemak door de stad en kwamen o.a. langs Rotunda, de boog van Galerius, het Romeinse forum, Agios Sofia, Agios Dimitrios en de witte toren. Het was heerlijk weer, zonnig en zelfs 17 graden. We hebben deze reis tegen de verwachting in sowieso erg veel geluk gehad met het uitzonderlijke goede weer.

Overal kun je snacks en koffie krijgen die van uitstekende kwaliteit zijn. Bij de koffie en bij de maaltijd krijg je bijna altijd water. Soms een glas kraanwater (dat hier goed drinkbaar is, soms met een beetje chloorsmaak), soms een flesje, soms kun je kiezen. Koffie is een belangrijk onderdeel van het sociale leven, gezien de vele terrasjes waar je uitsluitend wat kunt drinken. Opvallend is dat er wat traditionelere cafés zijn die vrijwel uitsluitend door oudere mannen worden bezocht, soms allen naar boven starend naar een voetbalwedstrijd op een groot televisiescherm, maar ook moderne, hippere tentjes voor jongere mensen. De deuren van toiletten kunnen vaak niet op slot. De regel is dan als de deur dicht is dat het toilet bezet is.

Wij kennen in Nederland een pizzakoerier, de Grieken een coffee cab.

Op straat kun je ’s avonds gepofte kastanjes en andere lekkernijen kopen.

De laatste avond aten we lekkere hapjes in restaurant Igglis dat werd aanbevolen door de beheerder van het hostel. We kregen een raki als welkomstdrankje en ook een klein, lekker nagerechtje: een plakje gezoete griesmeel en Griekse yoghurt met citroen. Er werd traditionele Griekse muziek gedraaid.

De laatste ochtend bekeken we de stadsmuren en het kasteel annex gevangenis in het hogere deel van de stad, dat werd gerestaureerd. Er was een mooi uitzicht op de stad en de zee. Het was warm weer, warm genoeg voor alleen een truitje, zeker bij het omhoog gaan.

Thessaloniki is een prettige, veilige en overzichtelijke stad en naar mijn idee een betere plaats om een reis door Griekenland te beginnen dan het drukkere en meer vervuilde Athene. Er zijn relatief weinig zwervers en vluchtelingen, hoewel we bij de bushalte voor de bus naar het vliegveld een paar keer lastig werden gevallen.

Er is veel graffiti, soms mooi, soms lelijk. Veel oude dingen, zoals kapotte auto’s en afgedankte treinen en zelfs afgedankte vliegtuigen, laten de Grieken gewoon staan, vooral in wat landelijkere gebieden. Griekenland is redelijk modern geworden, hoewel er bijvoorbeeld nog steeds telefooncellen en -kaarten zijn. De huizen en flats zijn meestal in redelijk goede staat, hoewel hier en daar onderhoud geen kwaad zou kunnen en er hier en daar vervallen huizen staan, soms midden in de stad.

Toen we met de bus naar het vliegveld wilden gaan, was er een staking en demonstraties. Gelukkig hoefden we niet lang op de onregelmatig rijdende bus 78 naar het vliegveld te wachten, die wel aardig vol was, maar dan wel weer gratis was vanwege de stakingen. Het vliegtuig was 20 minuten vertraagd, door een laat vertrek van de heenvlucht van Schiphol naar “Makedonia” luchthaven, waarschijnlijk vanwege de nasleep van de problemen door het Nederlandse winterse weer. Wij wachtten buiten op een bankje in de zon met 18 graden (!) geduldig tot het tijd was. Na het passeren van de douane dronken we nog een bekertje koffie, die zelfs op de luchthaven niet meer kost dan elders. Heel sympathiek. Het instappen was wat chaotisch. De ruimte voor handbagage was beperkt, terwijl sommige mensen veel te veel handbagage meenamen. Gek genoeg wordt daar weinig van gezegd, waarschijnlijk om gezeur te voorkomen. We vlogen in een Boeing 737-800 in ongeveer drie uur op 11,5 km hoogte terug naar Schiphol.

We liepen elke dag zo’n 10.000-20.000 stappen (ca. 7,5-15 kilometer).

Het was een klein avontuur om vanuit Delphi terug naar het noorden te reizen, want de geplande bus reed niet op zondagochtend en we moesten langzamerhand wel weer richting Thessaloniki gaan reizen. In het restaurant waar ook de bustickets werden verkocht en dat ook fungeerde als een soort bushalte, kregen we advies van een wat extraverte taxichauffeur die een kopje koffie aan het drinken was. Het is altijd moeilijk om in te schatten of een advies objectief is. Eerst zou de om 16.00 langskomende bus richting Athene er driekwartier naar Levadia (Libadeia) over doen, later werd dat een uur.  We kregen ook een rit naar het treinstation aangeboden voor 70 euro, dat later 60 euro werd. Achteraf klopte de meeste dingen wel. In Levadia, waar we na drie kwartier buiten de stad langs de snelweg werden afgezet, hadden we inderdaad een taxi naar het treinstation nodig, die we gelukkig in het centrum, dat we na ongeveer een half uur flink doorlopen bereikten, vonden. Alle voorbijgaande taxi’s hadden al passagiers. De taxi bracht ons in een minuut of tien naar het afgelegen (zo’n vijf kilometer buiten de stad), maar sfeervolle treinstation. We hoorden zelfs een paar keer een uiltje tijdens het wachten. We kochten de kaartjes voor een rechtstreekse trein naar Larisssa tien minuten voor de trein stipt op tijd langskwam om 17:41, dus het was allemaal vrij krap.

In de trein kochten we wat kleine dingetjes te eten en een vers gezette koffie, echt waar! Buiten was het donker en mede door het getinte glas was er helaas weinig te zien. In theorie hadden we rechtstreeks naar Kalampáka kunnen reizen, maar dan zouden we erg laat zijn aangekomen. De trein had al een aanzienlijke vertraging bij aankomst in Larissa.

We hoefden geen moment te twijfelen over de allerlaatste beschikbare kamer in hotel Helena, want we wisten dat we een mooie kamer zouden krijgen en dat het ontbijt een feest zou zijn! Op booking.com hadden we al gezien dat er geen aanbiedingen waren, ook niet van andere hotels,  en dat veel hotels al vol waren (zover als dat dan klopt op booking.com). We kregen een suite die normaal 180 euro per nacht zonder ontbijt kost voor een fractie van dat bedrag met ontbijt. Geen reden tot klagen dus!

In Larissa was het ruim vijf graden kouder dan in Delphi (’s nachts onder nul, overdag zo’n 12 °C), ondanks dat het honderden meters lager ligt. Het zonnige weer maakte echter veel goed. Het was geen slechte keus om naar het zuiden te reizen.

In de lange straat van het station naar het hotel staan opmerkelijk genoeg allemaal Japanse notenbomen (Ginkgo biloba). De afgevallen gele, waaiervormige bladeren waren nog nat van de regen die ’s nachts was gevallen. Sommige bomen hadden nog groene bladeren, anderen waren inmiddels kaal.

’s Ochtends wandelden we kris kras door de stad, onder andere door een nu herfstig park langs een rivier. Op zondag zijn de meeste winkels dicht, zelfs in een grote stad als Larissa. De Byzantijnse kerken klinken en beetje als een moskee, maar dan met minder volume. Het gezang was niet altijd even zuiver.

Tussen de middag aten we een broodje Griekse salade en dronken we een “café Gallico” (Franse koffie), die goed smaakte. Later in de middag aten we uitgebreider, omdat we tijdens het avondeten in de trein zouden zitten. Vaak kregen we de bon voor het eten en drinken vooraf in een klein stalen bekertje. Meestal is er een bedragje van 50-100 cent per persoon voor het couvert dat inclusief water en brood en vaak een klein hapje, zoals olijven en yoghurt is.

@Barend: leuk dat je weer meeleest!

Volgens de dienstregeling op het internet was er een bus naar Lamia om 15.00 en een treinverbinding terug via Larissa en Lianokladi om 10.25. De busverbinding was rechtstreeks en voor de treinverbinding waren twee overstappen nodig. De bus zou er ongeveer anderhalf uur over doen en de trein drie uur. We hebben nog op het busstation gevraagd of er geen eerdere bus was, maar dat was helaas niet het geval. We kozen voor de trein en achteraf was dat helemaal geen verkeerde keuze, want het langste stuk door de bergen met mooie vergezichten hadden we een coupé voor onszelf. Er was zelfs stroom om onze telefoontjes op te laden. Reizen met de trein is veel comfortabeler dan met de bus en in Griekenland meestal ook iets goedkoper, hoewel transport in Griekenland in het algemeen niet erg goedkoop is.

Bij het kraantje van het station stond een man zorgvuldig de afwas te doen. Voor we vertrokken plukten we nog twee sinaasappels uit een boom bij het station, die oneetbaar zuur en bitter bleken te zijn. Blijkbaar was dit de reden dat iedereen ze liet hangen!

De treinen waren allemaal te laat, maar sloten gelukkig wel op elkaar aan. Bij aankomst in Lamia (ca. 75.000 inwoners) hadden we bijna anderhalf uur vertraging. In de bergen was het maar 5 °C, maar in Lamia was het 15 °C en net als in de bergen zonnig, dus we hoefden ons niet warm te kleden. ’s Nachts daalde de temperatuur tot onder het vriespunt. In de ochtend warmde het verrassend snel weer op.

We vonden al snel een geschikt en goed betaalbaar hotel. We sliepen in het eenvoudige hotel America in een knusse kamer op de vierde verdieping met een mooi uitzicht op het fort boven de stad. We gebruikten wel onze eigen, ooit in India voor in de trein gekochte dekentjes voor wat extra warmte.

We aten een spanakopita bij een bakker en deden wat boodschappen in een supermarkt met een wat beperkt assortiment. Bij een andere bakker kochten we luxe gebakjes die we bij de thee in de hotelkamer opaten. Het meisje van de bakker legde geduldig uit wat er in de gebakjes zat en bood ons zelfs toeristische informatie aan.

Lamia is een gewone Griekse stad aan de voet van een bergrug zonder toeristische poespas.