Marcel's weblog

Nadat we ’s ochtends een eersteklas slaapcoupé voor de nachttrein naar Mysore hadden geboekt, gingen we met een bus (een uurtje naar boven, véél sneller naar beneden …) naar het op een hoge heuvel gelegen bedevaartstadje Tirumala. Onderweg waren er diverse borden met geboden zoals niet roken, niet drinken, niet spugen en niet in het openbaar plassen. Op een enkele uitzondering na werd dit goed nageleefd. De straten waren, zeker voor Indiase begrippen, heel schoon en de sfeer was ontspannen.

Hoe alles werkt, was voor ons als toerist enigszins onduidelijk. Uiteindelijk zijn we met een gratis rode bus bij de ingang van de Venkateshwara tempel gekomen. Al vrij snel werden we door een overheidsmedewerker aangesproken, die ons versneld door de procedures heeft geholpen. De meeste (aanzienlijke) wachtrijen konden we overslaan. Alleen voor de tempel zelf hebben we drie uur in de ‘snelle’ wachtrij moeten wachten, steeds schuifelend op onze blote voeten tussen de vele mensen een paar meter vooruit. Soms was er ook een poos geen beweging.

Net voor de ingang van de wachtrij moesten we een speciaal formulier invullen en ondertekenen. We moesten o.a. opgeven welke onze godsdienst is. Ik heb “None yet, the Universe, Nature” ingevuld. De medewerker was daar niet ontevreden mee, als we maar respect hadden voor Lord Bhakti.

Er waren enorm veel mensen die met gangen en hekken in goede banen werden geleid. Alleen aan het eind in de tempel zelf werd er enthousiast geduwd. Daar werden ook onze voeten verrast met stromend koud water (dat zie je niet als je op elkaar staat).  De tempel was erg mooi, veel goud, beelden en afbeeldingen. We hebben geen foto’s, want electronica is in het geheel niet toegestaan. Het is al heel bijzonder dat we op deze speciale heilige plaats werden toegelaten, die nauwelijks bezocht wordt door toeristen.

Ik heb voor Venkateshwara mijn wens gedaan, maar misschien heeft deze godheid het te druk om hem te vervullen … Ik vond het een hele speciale belevenis. Ik voelde mij na de darshan en het hele gebeuren eromheen toch even anders.

Voor de trein (No. 214) kregen we zoals aangegeven onze plaatsen toegewezen (we stonden op de wachtlijst, maar veel mensen annuleren). Het station was enorm druk, maar toch is er niemand tegen mij aangelopen. We konden wachten in een speciale wachtkamer voor de eerste klas. Ik heb daar ook een douche genomen. In de trein hebben we redelijk geslapen, hoewel de banken niet heel erg comfortabel waren. In de ochtend hebben we het mooie landschap, stadjes afgewisseld door landbouw, aan ons voorbij laten gaan en wat leuke foto’s gemaakt.

Gisteren zijn we doorgereisd naar het wat grotere Kanchipuram (tegen de 200.000 inwoners, ook wel Kancheepuram). Het busstation was erg druk, teveel mensen stonden al klaar om zich in onze bus te wurmen. Reizen met de bus is wel lekker vrij, want je hoeft vooraf geen kaartjes te kopen; je betaalt simpelweg in de bus.

We overnachtten in een lekkere ruime kamer in het middenklasse MM hotel, waar we vandaag ook nog blijven. Er is zelfs warm water en vanochtend vroeg werd The Hindu onder de deur door geschoven.

Vaikunta Perumal, Kanchipuram

Vanochtend bezochten we met een autorickshaw vijf mooie, heel verschillende tempels, respectievelijk Kailasanathar, Sri Ekambaranathar, Kamakshi Amman, Vaikunta Perumal en Devaraja Swami. Alle tempels zijn aan Vishnu gewijd, behalve Kamakshi Amman, die gewijd is aan Parvati. Deze tempel vonden wij de prettigste uitstraling hebben. De minst prettige tempel vonden wij de oorspronkelijk 1000 pilaren tellende Devarajaswami, vanwege een behoorlijk materialistisch ingestelde priester die ons rondleidde. Hij stuurde devote hindoes op een ruwe manier weg, zodat wij een paar onbelangrijke foto’s konden maken. Delen van sommige tempels zijn in de 7e en 8e eeuw gebouwd.

Kanchipuram staat bekend om zijn zijde, die in de wijde omgevingen in fabriekjes wordt geweven, gelukkig in afnemende mate door kinderen. Uiteraard bracht onze rickshaw-chauffeur ons bij één van de vele winkeltjes. We hebben even gekeken, maar zijn vrij snel weer weggegaan. De goedkopere sjaaltjes waren gewoon van synthetische materialen. Gelukkig werd er niet op een onprettige manier aangedrongen.

India blijft iedere dag weer boeien. Er zijn altijd veel mensen van verschillende afkomst, met verschillend uiterlijk en verschillende kleding in beweging. De meeste vrouwen dragen een half truitje met daarover een sari. De meeste mensen zijn slank/mager, maar sommigen zijn ronduit dik. Er zijn veel bedelaars, vaak jonge vrouwen met een kindje in de armen, maar ook oudere en soms mismaakte mensen. De meeste mensen zijn vriendelijk, maar vooral op de wat meer toeristische plekken zijn er soms vervelende, aandringende en vastklampende mensen.

Tempel in de avond, Ponchy

Na een eenvoudig, maar lekker ontbijt reisden we weer in een overvolle bus terug van Pichavaram naar Chidambaram en daarna door naar Cuddalore. Het viel daar niet mee om een bus naar Ponchy te vinden waar we nog in pasten: er waren nog vele anderen die veel handiger dan wij probeerden met doorgaande langskomende bussen mee te gaan. We hadden heel veel geluk dat we in een express-bus werden toegelaten en zo kwamen we vermoeid in Ponchy aan. Ponchy (ca. 220.000 inwoners) is een afkorting van Pondicherry dat sinds 2006 Puducherry heet.

Het bijzondere aan deze stad is de Franse invloed. De stad heeft een koloniaal karakter met zijn rechthoekig stratensysteem, wat gemakkelijk is om je weg te vinden. Vanwege de aankomende kerst kostte het veel moeite om een overnachtingsplek te vinden. Uiteindelijk vonden we het redelijke Amnivasam Guest House, aan de andere kant van het kanaal, dat nu in de droge tijd meer op een open riool lijkt. Omdat we van plan waren om wat langer te blijven, hebben we voor het eerst de was gedaan.

Vandaag zijn we in deze stad gebleven mede vanwege de kerst, hetgeen hier niet zo heel merkbaar is, alleen vannacht was er wat vuurwerk tegen twee uur en vandaag hoorden we af en toe het geluid van klokken (slechts 2,3% van de Indiase bevolking is christelijk). Sommige straattekeningen hebben vandaag het bijschrift Merry Christmas. De straattekeningen blijken kolams te heten. Na een weer heel bevredigende lunch in restaurant Bombay Anandha Bhaven, hebben we vanmiddag lekker in de schaduw gezeten van de bomen van het Bharathi park nabij de zee. Daarna hebben we nog even het standbeeld van Mahatma Ghandi aan de boulevard bewonderd.

De weblog bijwerken vraagt de laatste dagen extra geduld, vanwege problemen met een kabel in de Middellandse Zee. Het is overigens niet echt goed mogelijk om onder woorden te brengen hoe India is, omdat het zo anders is dan we gewend zijn. De mensen zijn in het algemeen heel vriendelijk. Ze kunnen moeilijk nee zeggen, wat een enkele keer lastig is. Ze hebben ook een heel apart ja-nee-misschien knikje, zodat je nooit precies weet waar je aan toe bent. In het verkeer wordt heel veel getoeterd, het lijkt vooral om de anderen te waarschuwen en niet zozeer om een weg te banen. Zou het toeval zijn dat het merk van veel bussen en vrachtwagens Tata is?