Marcel's weblog

We namen de 22471 naar Delhi (268 km; ruim 5 uur), dezelfde zanderige trein als waarmee we vanuit Bikaner naar Churu reisden. We hadden beiden voor de helft van de reis een bank voor onszelf in de sleeper-klasse (samen 360 roepies ~ 5 euro). Onderweg zagen we mooie vogels in de Thar-woestijn. Tijdens een eerdere treinreis naar Bikaner zag ik een aantal antilopes.

We besloten om maar niet uit te stappen in Delhi Cantonment, omdat het te afgelegen was. Langs het spoor zijn daar grote sloppenwijken. We stapten uit in Delhi Sarai Rohilla, het eindpunt van de trein en de enige andere optie. We vonden twee hotels, maar besloten eerst te eten en daarna te kiezen. We lieten ons met een rickshaw naar het dichtstbijzijnde metrostation brengen (Shastri Nagar). We reisden in een comfortabele metro met airconditioning naar station Chawri Bazaar. We liepen zeker een uur in het donker langs de bazaars voor we een geschikt hotel vonden (hotel Diamond Palace, helaas aan een drukke straat bij een markt).

We sliepen onrustig door de herrie. ’s Nachts stortregende het, zodat het overdag fris en niet zo stoffig was. De volgende dag verhuisden we naar het schone en rustiger hotel Amax Inn (Arakashan Road No. 8145/6), dat goed bekendstaat. We aten zo’n beetje de lekkerste thali in een restaurantje een stukje verderop, dat zijn naam, Best of Delhi restaurant, eer aandoet.

We hadden een goed werkende televisie met internationale kanalen. We keken de matige film Deep Blue Sea op HBO, omdat we geen zin in de drukte van Delhi hadden.

In 2011 telde Delhi zonder buitengebieden 16,3 miljoen inwoners en is daarmee de achtste op de lijst van wereldsteden met de meeste inwoners.

Vanmiddag vliegen we met Air India terug naar Kolkata (AI-20; 14:30; A330-200), een vlucht van 2 uur en 15 minuten. Het kost tien keer zoveel als de trein, maar het is ook tien keer zo snel (de trein doet er ca. 24 uur over). We laten ons met de taxi brengen, want dat kost maar weinig meer dan een rickshaw naar het dichtstbijzijnde metrostation (New Delhi) en daarna met de metro naar de luchthaven en het is veel comfortabeler.

Het was niet druk in de trein, dus we hadden veel ruimte. Het landschap was prettig groen en er waren veel karakteristieke Khejri-bomen. Langzaam werd het meer woestijnachtig. De trein had deze keer weinig vertraging, dus we hoefden niet te wachten en we kwamen halverwege de middag slechts een uurtje te laat aan.

We aten een mooie en lekkere masala dosa in het schone Heeralal’s, waar we verder al onze maaltijden genoten. We sliepen dichtbij het treinstation en niet ver van de oude stad in het statige hotel Marudhar Heritage. We werden ’s ochtends vroeg wakker van de rook van het houtvuur, waarmee het water werd opgewarmd. We hadden vorig jaar dezelfde ervaring in een Turks hotel in Izmir. We hebben nu om een andere kamer gevraagd om herhaling te voorkomen.

Met een trein reisden we in de laagste klasse (ongereserveerd) in zo’n drie kwartier naar het plaatsje Desnoke, zo’n 30 kilometer ten zuiden van Bikaner. Daar is de Karni Mata tempel, beter bekend als de rattentempel. Het is zelfs voor Indiase begrippen een buitengewone plaats, als je niet bang bent voor ratten (kabas), want er zijn er duizenden. We mochten er op onze blote voeten vrij rondlopen. We mochten alleen niet in de hoofdtempel in het midden komen (alleen voor hindoes). Er liepen verschillende ratten over mijn voeten, hetgeen geluk schijnt te brengen. Er ligt overal voer (graan?korrels) en er staan overal bakken met water en/of melk. Het voer is soms ongemakkelijk onder je voeten. Ook de duiven komen eropaf, ondanks dat er netten gespannen zijn.

Het verhaal is dat Yama (de god van de dood) in de 14de eeuw een verzoek van Karni Mata (een incarnatie van Durga) weigerde om haar verdronken zoon Lakhan weer tot leven te wekken. Karni Mata liet daarom al haar familieleden reïncarneren als kabas (ratten), die later weer als haar familieleden zouden terugkeren.

Bij de tempel ontmoetten we een Duits paar. We konden meerijden richting Bikaner (ze hadden een grote auto met chauffeur gehuurd). Dit bespaarde ons het wachten op de trein of het zoeken van een bus terug. Onderweg bezochten we nog het buiten de stad gelegen onderzoekscentrum / dromedarisfokkerij. Het was erg leuk om een kleine dromedaris te zien die melk uit een fles kreeg! We werden aan de rand van de stad afgezet en reisden voor een paar roepies in een gedeelde rickshaw op de voorbank naast de chauffeur naar het fort van Bikaner. Na het nemen van wat foto’s reisden we de laatste kilometer naar de achterkant van het treinstation. Voor een paar dubbeltjes lopen we liever niet tussen het drukke verkeer.

We kochten in een supermarkt een extra rugzak om de spullen die we gekocht hebben (o.a. een Tibetaanse klankschaal en dekens voor in de trein of vuile hotels) in te kunnen checken in het vliegtuig.

Vandaag reizen we met de trein naar Churu, een stukje op weg naar Delhi. Dit stelt ons in staat om nog een andere plaats te zien en verkort de reis naar Delhi met een uur of drie (181 km).

We hoorden al vaak: “In India is alles mogelijk, zelfs het onmogelijke” (everything is possible, even the impossible)

De luxe trein van Agra naar Jaipur kwam ruim voor de geplande tijd aan, dat hebben we nog nooit meegemaakt in India! (241 km in ca. 3 uur) We vonden zelfs een auto-rickshaw die gewoon een normale prijs vroeg. Het was nog vroeg genoeg om te eten, dus dat hebben we gedaan voordat we onderdak gingen zoeken (dit heeft altijd onze voorkeur, omdat je dan betere keuzes maakt). We aten in hotel Mohan, wat later een aanbevolen adres bleek te zijn. We vonden ook snel een prettige overnachtingsplek in het vriendelijke guesthouse Comfort, “A Home Away From Home”. We proberen zoveel mogelijk de adressen in de reisgids te vermijden. Na vermelding holt de kwaliteit vaak achteruit en gaat de prijs flink omhoog. We lieten ons naar een driesterren hotel in de buurt brengen, dan heb je geen last van auto-rickshaws die je naar een hotel willen brengen waar ze veel commissie krijgen.

De volgende dag verkenden we een deel van de oude stad, “pink city” (roze stad), maar door de drukte en het voortdurende “hello, hello” waren we dit na een poosje wel zat. De oude stad is eigenlijk één grote bazaar, waar vooral allerlei handwerken, onder andere textiel, worden verkocht. Het toeristische City Palace hebben we overgeslagen. Als je al jaren reist, word je steeds kieskeuriger wat je wel en niet wilt zien. Een interessant gesprek met een man in een simpele tempel, zoals we ’s middags hadden, is mij meer waard.

De volgende dag ontmoetten we bij het ontbijt een jong Frans stel, Guillaume (28) en Barbara. We zijn samen naar Galta, de apentempel, gegaan aan de oostelijke rand van de stad. We volgden het pad naar boven, beneden en weer naar boven. Overal zijn leuke aapjes. Je kunt ze beter niet voeren, want dan worden ze lastig, hoewel het wel goed voor je karma schijnt te zijn. Halverwege zagen we enkele tientallen kleine pakezeltjes die werden gedrenkt. We bezochten de Vishnu/Ganesha-tempel nabij het heilige water dat uit een beeld van een koeiekop sijpelt en een klein kunstmatig meertje vormt, waar hindoes komen baden. Hoewel het een kleine tempel is, is het de belangrijkste van de stad. Daarna bezochten we de apentempel een stukje lager. Hier wordt Hanuman aanbeden. Het is een prachtige, sfeervolle plaats. Het is ook een oase van rust ten opzichte van de drukke stad die slecht twee kilometer ver weg is. We liepen door de verlaten gangen en kamers van de tempel, wat achteraf niet mocht. Er zijn allerlei schitterende muur- en plafondschilderingen. We hadden geluk ze te zien! Op de terugweg bezochten we nog de tempel van de zon, waar er een mooi uitzicht op de stad is.

Na het eten en het drinken van thee namen we afscheid van Guillaume en Barbara. Zij reizen naar het zuiden, wij verder naar het oosten (Jodhpur en daarna Bikaner is het plan).

Vandaag reizen we met de trein naar Jodhpur in het oosten van Rajasthan (313 km, hopelijk 5,5 uur en niet meer).