Marcel's weblog

Barquisimeto is, ondanks wat de reisgids zegt, een oninteressante, grote stad. Het zou de muzikale hoofdstad van Venezuela moeten zijn, maar behalve de gebruikelijke muziekverkopers op straat met hun luide, aandachttrekkende muziek was daar weinig van te merken.

Na een nacht slapen in een goed hotel in Barquisimeto zijn we naar Quíbor gereisd voor de Cementerio Indígena de Quíbor, een klein museum met de resten (botten en potten) van de ´aboriginals´ die in de 3e eeuw voor christus daar leefden. Na het bekijken van het museum zijn we via de terminal de pasajeros (busstation) van Barquisimeto doorgereisd naar Chivacoa, een aardig stadje op weg naar Valencia. Het is vooral bekend om zijn perfumerías, waar ze allerlei esoterische spullen verkopen, zoals beelden van de lokale goden en vreemde kruidendranken. Bij de chinees hebben we lekker gegeten, weer eens wat anders dan rijst en bonen.

Omdat dat aan het begin van de reis goed bevallen is, hebben we nog twee dagen lekker ontspannen in de baden van Las Trincheras.

Op dit moment verblijven we in Maracay, naar mijn idee een stad met een prettige uitstraling. We hebben net onze haren laten knippen. Maandag vliegen we terug naar Nederland, dus we gaan niet zo ver meer uit de buurt.

Eergisteren en gisteren zijn we via drie grote en drukke steden, Guanare, Valencia en Maracay, terug richting Caracas (klemtoon op de tweede lettergreep) gereisd. De vele oude amerikaanse auto´s en micro-, mini- en gewone bussen braken grote roetwolken, dus echt prettig is het daar niet altijd. De stad waar we vannacht hebben geslapen, Maracay, is nog de aardigste van de drie. In het algemeen kan je de steden hier beter mijden, maar i.v.m. het transport kan je er helaas niet omheen.

Vandaag gaan we naar het kustplaatsje Puerto Columbia in het oudste (1937) beschermde natuurgebied van Venezuela, Parque Nacional Henri Pittier, genoemd naar een zwitserse botanist. Het park beslaat 1078 km² en omvat een stuk kustlijn en bergen (tot 2436 meter: Pico El Cenizo). De natuur varieert van half droge bossen tot dicht, nat regenwoud. Bij de kust zijn er mangroves. In het park leven volgens de reisgids zo´n 580 vogelsoorten (zo´n 7 % van de wereld!) en diverse soorten zoogdieren, inclusief puma´s. Waarschijnlijk blijven we daar enige dagen.

Na Trujillo zijn we naar Boconó (50.000 inwonders, 1220 meter) gegaan, een klein en gezellig stadje in het Andes gebergte. De sfeer is daar meer proviciaal; de mensen zijn daar nog steeds enigszins gesloten, maar wel wat vriendelijker. Het klimaat is daar door de hoogte ook wat aangenamer. Het transport van en naar de dorpjes in de omgeving gebeurt m.b.v. oude amerikaanse jeeps. Twaalf personen per hobbelige rit. De stad is er overdag vol van: leuk om te zien.

Later bezochten we Niquitao (5.000 inwoners, 1260 meter), een klein, rustig dorpje, vlakbij de hoogste berg van de provincie: La Teta (het hoofd) de Niquitao (4006 meter). Op zoek naar onderdak kwamen we bij een venezolaans stel terecht, de gehandicapte zeeman Rafael (hij mist een been door een auto-ongeluk) en zijn wat jongere vrouw Eva. We hebben wat gepraat en gegeten. Hanneke heeft geholpen met koken; ze heeft voor het eerst arepas gemaakt (maïspannekoekjes). Geslapen hebben we in de vrij primitieve Posada van de buren. De dag erna hebben we wat in de omgeving gewandeld. Er is een indrukwekkende ijzeren brug, Viaducto Agrícola, 80 meter boven het stroompje El Molino. Bij het ijskoude stroompje hebben we even in de zon gezeten (de zon is hier erg sterk voor onze nog te bleke huid) en onze voeten gebaad.

De volgende dag reisden we door naar Jajó (4.000 inwoners). Het was een prachtige en avontuurlijke tocht door de bergen (bijna tot 3800 meter). We reden achterop kleine vrachtautootjes mee en het laatste stuk met een grotere camión (vrachtauto). Jajó is een leuk, slaperige bergdorpje met rondom bergen en één kant op een mooi, wijds uitzicht, waar we van het balkon van de Posada van hebben genoten.

Nu zijn we na een spectaculaire bustocht door de bergen (met een pas van 4007 meter de hoogste weg van Venezuela) in Mérida (300.000 inwoners, 1630 meter), een grotere stad in de nabijheid van Pico Bolívar (5007 meter), de hoogste berg van Venezuela. Morgen blijven we daar. Daarna gaan we vier dagen op safari op de vlakte (savanna) die ongeveer éénderde van Venezuela beslaat (Los Llanos). We hopen onder andere Capibaras te zien. Na de safari laten we ons waarschijnlijk in de hoofdstad van de gelijknamige provincie Barinas afleveren.